ထားဝယ်ကို ညွှန်မှူးအဖြစ်နဲ့ ပြန်ရောက်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ဆရာတစ်ယောက်ကို ပြီးခဲ့တဲ့အပတ် စနေနေ့က သွားတွေ့ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သူထားဝယ် ပြန်ရောက်နေတာက ကိုဗစ်ပထမလှိုင်း စဖြစ်ကတည်းကနဲ့တူပါတယ်။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ ဆရာ့ကို သူ့ရုံးမှာ တစ်ခေါက်လောက် သွားတွေ့ပြီး ကတည်းက ထပ်မသွားဖြစ်တော့ဘူး။ ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့ ကတော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့သွား ကြတာ ပကာရီရွာက ကျားခုန်အိုင်အထိ ရောက်သွားခဲ့တော့တယ်။ ဝန်ကြီးအိမ်ရာရှေ့က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လက်ဖက်ရည်သောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဆရာ့ရဲ့တပည့် ကျွန်တော့်ညီ ရှိရာ သဗျာရွာနားက ခရမ့်ရော်ဘာစက်ရုံကို သွားကြတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းရှိရာ ထားဝယ် ရွှေပြည် ရော်ဘာစက်ရုံကို ဆက်သွားဖြစ်တယ်။ အဲဒီကတစ်ဆင့် ပကာရီရွာက ကျားခုန်အိုင်ဆီ ရောက်သွားတော့တယ်။ ခရမ့်ရော်ဘာစက်ရုံဆိုတာက ကော်ချီး (ရော်ဘာတုံး) တွေကို ပြန်လည် သန့်စင်ပြီး ရော်ဘာကျိတ်တုံးပြန်လုပ်တဲ့ စက်ရုံပါ။ ထားဝယ်ရွှေပြည်ကတော့ […]

မျှော်လင့်ချက်များဖြင့် ရှင်သန်ရသော လူ့ဘဝကြီးတွင် မျှော်လင့်ချက်များက ဈေးကြီးနေတတ်ကြသည်။ ကူးလူး ပြေးလွှားနေရသည့် နာရီလက်တံအပေါ် လောဘတွေ များခဲ့ကြမည်။ ဒေါသနဲ့ သောကတွေ ဒွန်တွဲပါနေလိမ့်မည်။ တစ်ထွာသာသာ ဝမ်းရေးက မျက်နှာပေါ် က အပြုံးရိပ်ကို ပေါ်အောင်ပျောက်အောင် လုပ်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ “အစ်မရယ်… နှစ်ထောင်လောက်တော့ ပိုပေးပါလားဟင်” Covid 19 ၏ သတ်မှတ်ချက်ကြောင့် ဟိုတစ်စ သည်တစ်စ လျော့ရဲရဲ ချည်တားထားသော ကြိုးတစ်ပင်၏ အပြင်ဘက်မှနေ၍ အပေါင်ဆိုင်အတွင်း ရှိအပေါင်ပစ္စည်း တန်ဖိုးဖြတ်သူကို လှမ်းပြောနေသော အသံတစ်ခု။ မျှော်လင့်ထားသည့် အပေါင်တန်ကြေးရငွေကို မီနိုင်ရေး တောင်းဆိုသံကြားတော့ ဝရန်တာ ပေါ်မှကျွန်တော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ ကြံရင်းသေသူနဲ့ ပျံရင်းသေသူတွေအထဲ လူသားတို့သည် ဘဝရဲ့အိပ်မက်တွေကို တည်ဆောက်ရန်ကြံရင်း သက္ကရာဇ်တွေကို ခုတုံးလုပ်နေကြတဲ့ အခိုက် ဇီဝိန်ချုပ်ခဲ့ကြရသည်။ မိသားစုအတွက် […]

“မရှိတောင့်တ၊ ရှိကြောင့်ကြ” ဆိုရိုးသည် အလကား ဆိုကြသည်တော့ မဟုတ်။ မရှိ၊ မပြည့်စုံသည့် ကျွန်တော်တို့ နိုင်ငံတွေမှာတော့ ကိုဗစ်ကာကွယ်ဆေးအတွက် ငွေတွေ အလှူခံ ကြ၊ ကိုဗစ် ကာကွယ်ဆေးအတွက် မျှော်နေကြသည့် အချိန်မှာ အချို့ ပြီးပြည့်စုံသည့်အနောက် နိုင်ငံတွေနဲ့ အချို့ အာရှနိုင်ငံတွေမှာ ကိုဗစ် ကာကွယ်ဆေးတွေ စပြီး ထိုးနှံ နေကြပြီး ကြောင့်ကြစိုးရိမ်မှုတွေ ရှိနေကြတယ်။ ကိုယ့်နိုင်ငံတွေက အဲသည် ကိုဗစ် ၁၉ ကာကွယ်ဆေးသာ ရလာခဲ့လျှင် အနိုင်တိုက်နိုင်ပြီလို့ ထင်ပြီး သူရဲကောင်း မျှော်နေကြသလို ကာကွယ်ဆေး အခမဲ့ လာထိုးပေးရင် ငါတို့ ကိုဗစ်ကို မမှုရ တော့ဟု အတွေးတွေနဲ့ ကာကွယ်ဆေးတွေကို တောင့်တနေကြချိန်မှာ ကာကွယ်ဆေးတွေ စပြီးထိုးနှံပေးနေသည့် နိုင်ငံတွေမှာ ကြောင့်ကြပူပန် စိုးရွံ့မှုတွေနဲ့ […]

ဟေမန္တ၏ ဆောင်းညချမ်းသည် အေးအေးစိမ့်စိမ့်။ အေးသော လေသည် ခြောက်သယောင်းသောရွက်ကြွေတောကို ဖြတ်ကာ တိုက်ခတ်လာသည်။ ခြောက်သယောင်းသော အပင်တို့ မှာ အခက်အလက်ပြိုင်းရရိုင်းထလျက်။ တိတ်သော ညချမ်းမှာ ကျွန်တော်တို့ တွေးရင်းဆိတ်ဆိတ် ထိုင်နေဖြစ်ကြသည်။ တစ်ချက်ချက် နာရီစက္ကန့်သံတို့သည် ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် မြည်လျက်။ ဆွဲဆွဲငင်ငင် အူသော ခွေးတို့အသံသည် တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ဖြိုခွဲလျက် ဆွေးဆွေးမြည့်မြည့်ထွက်ပေါ်လာသည်။ သန်းခေါင် ရောက်ပြီပဲ။ အရင်ကလို ဆိုတဲ့အတွေးမျိုး ကျွန်တော်တို့တွေ မကြာခဏ တွေးလာမိခဲ့တာ ကြာပြီ။ မှတ်မှတ်ရရ ဆိုရရင် တစ်နှစ် ပြည့်ခဲ့ပေါ့။ မနှစ်က သည်လို ဆောင်းညတွေမှာ ကျွန်တော်တို့ ပုံမှန်ဘဝမှာပဲ ရှိခဲ့ကြသေး သည်။ အရင်ကလို ကျွန်တော်တို့တွေ လူစုစုနဲ့ အလှူပွဲတွေရှိတုန်း၊ နှစ်ကူးတွေ ပျော်ကြတုန်း။ မနှစ်သည်အချိန်မှာ ဟိုးခပ်ဝေးဝေး က […]

လူတစ်ကိုယ် အကြိုက်တစ်မျိုး ဆိုတဲ့အတိုင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တန်ဖိုးထားကြပုံခြင်းလည်း ကွာနိုင်တယ်။ တချို့က ငွေကြေးစည်းစိမ်ဥစ္စာ။ တချို့က မိမိရဲ့အလှ။ တချို့က အလုပ်။ တချို့က ရာထူးဂုဏ်သိမ်။ တချို့က မိသားစု။ တချို့က ပရဟိတအလုပ်။ တချို့က နိုင်ငံရေးအလုပ်။ စသဖြင့် တန်ဖိုးထားပုံခြင်း ကွဲပြားနေမှာပါ။ ကျွန်တော့်အသိ တက္ကသိုလ်ဆရာ တစ်ဦးနဲ့ စကားလက်ဆုံကျရင်း ရာထူးတိုး ကိစ္စအကြောင်း ရောက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့သက်တူရွယ်တူ မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းတွေတောင် ဒေါက်တာဘွဲ့ တွေရပြီး တွဲဖက်ပါမောက္ခအဖြစ် ရာထူး တိုးသွားကြပါပြီ။ သို့ပေသိ ကျွန်တော့် အသိဆရာ ဒေါက်တာကြီးကတော့ ကထိက ဘဝနဲ့ပဲ ကျောက်ချနေနေတယ်။ ဆရာ့အနေနဲ့ ရာထူးတိုးမလျှောက်ခဲ့ဘူးဆိုတာလည်း ကျွန်တော်သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့် ရာထူးတိုးမလျှောက်တာလဲဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်မသိ။ ဒါကြောင့် ဆရာ့ကို ကြုံ […]