တပေါင်း တန်းခူး မိုးသားကျူး ဆိုပေသိ ပြာလဲ့လဲ့ အဇဋာ၌ တိမ်စိုင်လွှာပါးပါးလျလျကိုမျှ မမြင်ရ။ ဤဝသန္တ ရက်များတွင် ဥဩသည် နေ့ ည မပြတ် တေးသံကျူးနေပြန်သည်။ သစ်ပင်အတော်များများကား အရွက်များ မကပ်နိုင်ရှာတော့ပြီ။ အများစုမှာ ဗလာကျင်းသော ပင်ထီးတည်းဖြင့် ရိုးတံကျဲလျက် အပူဒဏ်ခံနေကြရရှာသည်။ အရိပ်မဲ့သော ပြင်လွင်များ၌ နွယ်မြက်စိမ်းတို့ သည် ခြောက်သယောင်းခဲ့ပြီ။ ရိုးပြတ်များသာ ကျန်တော့သော လယ်ကွင်းများ၊ ကန်သင်းရိုးများ၌လည်း စိမ်းစိုသော ဌာန နတ္ထိ။ ဝဠာရှစ်ခွင်၌ နွေ၏ သရုပ်တို့က လွှမ်းထားနှင့်ပြီ။ သည်လိုအချိန်ခါတွင် မလိုချင်ပါဘဲနှင့် ဆိုက်ဆိုက် မြိုက်မြိုက်ကြီး ရောက်လာနေသည်ကား အပူ။ ရိုးရိုး အပူမဟုတ်။ ကိုယ်စိတ်နှလုံးကို ကျွမ်းလောင်စေသော အပူ။ သောက ပရိဒေဝအပူ၊ ဒုက္ခဒေါမနဿ အပူ။ လူမှန်းသိတတ်ကာစ […]

နွေခေါင်ခေါင် မိုးရွာချတော့ ပန်းပိတောက်တို့ စန်းထတဲ့ အချိန်အခါပါပဲ။ သင်္ကြန်ရေ . . . ဘာလိုလိုနဲ့ တို့တွေမဆုံဖြစ်တော့တာ လေးနှစ်‌ပြည့်ပြီနော်။ ၂၀၁၉ ခုနှစ် ဆိုင်းမဆင့်‌ဗုံမဆင့် မင်းထွက်သွားတဲ့အချိန်တုန်းက ဒီလောက်ကြာမယ်လို့ မထင်မိခဲ့ဘူး။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ ပိတောက်ပန်းတွေပွင့်တဲ့အချိန် မင်းပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ် အထင်နဲ့ မျှော်နေခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ မျှော်သူကရောက်မလာ။ မမျှော်တဲ့ ဧည့်ဆိုးက ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကိုဗစ်ဧည့်ဆိုးမွှေချက်ကတော့ကွာ ငါတို့တစ်ရွာလုံး၊ တစ်မြို့လုံး၊ တစ်ပြည်လုံးကလူ‌တွေသောက်သောက်လဲ သေလိုက်ကြတဲ့ဖြစ်ချင်း။ မသေဘဲ ကြေကျန်ကျန်ခဲ့သူတွေလည်း ဒုနဲ့ဒေးပါပဲ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်နှစ်များ မင်းရောက်လာမလားလို့ ထပ်ပြီးမျှော်ပါသေးတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အရင်နှစ်ကလို ရဲရဲကြီးမျှော်တာမျိုး မဟုတ်တော့ဘူး။ ဘာကြောင့်လဲဆို ဧည့်ဆိုးကမပြန်သေးဘူးလေ။ ငါသိနေတယ်။ ဒီဧည့်ဆိုး မပြန်သရွေ့ မင်းလည်း ငါတို့ဆီ ပြန်လာမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုပေါ့။ အဲဒီ ဧည့်ဆိုးကို […]

ဒေါ်ထွန်းရီက စိတ်မရှည်တဲ့လေသံ ပေါက်လာပြီ။ “သူ့ကြောင်လေး ရှာပေးလိုက်ကြပါဦး။ လူကဖြင့် ဘယ်မှာနေပြီး ဘယ်လိုစားရမယ် မသိရတဲ့ကြားထဲ ကြောင်ကိစ္စက တမှောင့်” မီးလောင်ပြာကျသွားပြီဖြစ်တဲ့ အိမ်တွေကြားထဲ အသုံးပြုလို့ရနိုင်သေးတဲ့ ပစ္စည်းပစ္စယများကျန်သေးလား လိုက်ရှာ‌နေရင်း ဒေါ်ထွန်းရီက သူ့မြေးမလေးမာန်မဲလိုက်တာပါ။ အဖွားရဲ့ မာန်မဲသံကြောင့် သူ့မြေးမလေးကတော့ ငိုမဲ့မဲ့။ တစ်မနက်လုံးရှာပြီးပေမယ့် သူ့ကြောင်လေးအစနပင်မတွေ့ရသေး။ ကြောင်လေးနဲ့အတူ ခွေးလေးမနီပါပျောက်နေတာပါ။ “မီးမီးကြောင်နာမည်က နွန်ကိုင်း။ ဖေဖေမှည့် ပေးထားတာ” လို့ပြောပြီး အသက် ၈ နှစ်အရွယ် မခင်နီလာအောင် မျက်နှာပြုံးရိပ်သန်းလာပါတယ်။ ထားဝယ်စကား “နွန်”ဆိုတာက အစ်ကို လို့အဓိပ္ပါယ်ရပါတယ်။ လမ်းလျှောက်ရင် ကိုယ်လုံးလေးကိုင်းနေလို့ ကိုင်း။ နွန်ကိုင်း။ မြန်မာလိုဘာသာပြန်ရင် ကိုကိုင်း။ ဒါမှမဟုတ် မောင်ကိုင်း။ သူ့ကြောင်လေးက မြို့ကြီးပြကြီးတွေက အိမ်မွေးကြောင်တွေလို ဈေးကြီးပေးပြီး ဝယ်ထားတာမဟုတ်။ လည်ဆွဲခြူလေးလည်းမရှိ။ အမွေးပွပွ […]

နတ်မိမယ်လေးဦးက ထားဝယ်မြို့သစ်လမ်းကြားတစ်ခုအတွင်း ပန်းရောင်ခြယ်ထားသည့် ခြေတံရှည်အိမ်အရှေ့ ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်အောက်တွင် ကျော့ကျော့မော့မော့ ထိုင်နေသည်။ မြို့သစ် ၄ လမ်းနှင့် ၆ လမ်းကြားရှိ အဆိုပါအိမ်အရှေ့ ဝါညစ်ညစ်မီးရောင်အောက်တွင် မိတ်ကပ်အဖွေးသားဖြင့် ထိုင်နေသည့် နတ်မိမယ် ၄ ဦးက အိမ်အဝင်လမ်းထိပ်ကို လည်တမျှော်မျှော်ပင်။ မီးကမ်း၊ မစံပယ်၊ မနွယ်၊ မနီလာ ဟု အမည်ရသည့် နတ်မိမယ် ၄ ဦးထဲတွင် သရက်ချောင်းမြို့နယ် —ရွာ ဇာတိ မီးကမ်းက အသက် ၁၆ နှစ်ကျော်ရုံလေးသာရှိပြီး အငယ်ဆုံး။ ကျန်သုံးဦးကတော့ နှစ်ဆယ်ကျော် သုံးဆယ်ပတ်လည် အရွယ်များ။ သူတို့ကိုမူ အသက် ၄၅ နှစ်အရွယ် ရဲတပ်ကြပ်ကြီးတစ်ဦး၏ဇနီးဖြစ်သူ မသီတာက ဂေါင်းအဖြစ် ထိန်းချုပ်ထားသည်။ သူတို့လေးယောက်တွင် ဖောက်သည်အများဆုံးရသူက မစံပယ်ဖြစ်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် […]

ညနေမှောင်ရီပျိုးပြအချိန်။ နေအိမ်ခြံဝင်းများအရှေ့တွင် ဖယောင်းတိုင်မီးများ အလျိုလျိုပေါ်လာကြသည်။ အချို့က စားပွဲပုဖြင့် ကျကျနနထွန်း၏။ အချို့က သစ်ဆွေးပြား၊ အချို့က ထင်းချောင်းပေါ်၊ အချို့က အုတ်နီခဲ‌ပေါ် တွင်ထွန်းညှိကြသည်။ အမွှေးနံသာတိုင် ထည့်လိုက ထည့်ကြသူလည်းရှိ၏။ ဖယောင်းတိုင်မှာ သုံးတိုင်ထက် လျော့လည်းမလျော့ ပိုလည်းမပိုကြပေ။ အိမ်ခြံဝင်း၏ အပြင်ဖက်တွင်သာ ထွန်းရမည်ဟု သတ်မှတ်ထားဟန်တူသည်။ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်၊ သုံးလေးရက် ဆက်တိုက်ထွန်းကြသည်။ ပြီးလျှင်ပျောက်သွားသည်။ နောက်ပြန်ထွန်းကြပြန်သည်။ ထိုသို့ဖြင့် သံသရာလည်နေကြပေသည်။ သီတင်းကျွတ် မီးထွန်းချိန်လည်းမဟုတ်ဘဲ ရွာလုံးကျွတ်နီးပါး ထွန်းနေကြသည်ဖြစ်ရာ ထူးဆန်းနေသဖြင့် စိတ်ဝင်စားမိသည်။ မည်သည့်အတွက်နည်းဟု စပ်စုချင်လာသည်။ သို့သော် မီးထွန်းနေသူများထဲတွင် ရင်းနှီးသူများ၊ မျက်မှန်းတန်းမိသူများမတွေ့သဖြင့် မေးစမ်းကြည့်ရန် တွန့်ဆုတ်နေသည်။ သည်နေရာ၊ သည်ဒေသတွင် မေးမြန်းစပ်စုသည်ကို မလိုလားကြ။ အထူးသဖြင့် လူစိမ်းတစ်ယောက်က မေးလား၊ မြန်းလား […]

နှစ်သစ်ကူးတော့မယ့်ညဟာ ပျော်စရာကောင်းလား၊ မကောင်းဘူးလား။ မပြောတတ်ဘူး။ ဘာလို့ဆို လှပခြင်းရဲ့ အခြားတစ်ဖက်မှာ အရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်မှုကလည်း ဒင်္ဂါးတစ်စေ့ရဲ့ မျက်နှာနှစ်ဖက်လို တွဲကပ်နေလို့ပါပဲ။ ငြိမ်းအေးသာယာခြင်းက တစ်ဖက်၊ စစ်မီးတောက်တွေက တစ်ဖက်။ အဲဒီဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်ကို တွဲဆက်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ညဟာ ပြည့်စုံသွားတယ်လို့ ဆိုရမလိုပါပဲ။ ကျနော်ဟာ ကုန်ဆုံးတော့မှာဖြစ်တဲ့ နှစ်ဟောင်းရဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်တွေကို ခံစားနေမိတယ်။ နှစ်ဟောင်းဟာ ကျနော့်ရင်ဘက်ထဲကနေ တစ်စက္ကန့်ချင်း၊ တစ်စက္ကန့်ချင်း ထွက်ခွာလို့နေတယ်။ ဘူတာရုံကနေ ရထားအိုကြီး တဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်ခွာသွားပုံမျိုးနဲ့တော့ သိပ်ပြီး မတူလှပါဘူး။ ရထားအိုကြီးကတော့ ဒီဘူတာကနေ ထွက်သွားပြီးတဲ့အခါ နောက်ထပ်ဘူတာတစ်ခုကို ရောက်မယ်။ နှစ်ဟောင်းကတော့ ကျနော်တို့ဆီကနေ ထွက်ခွာပြီးတဲ့အခါ ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်ကို ရောက်သွားတယ်ရယ်လို့ မပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါဟာ နှမြောစရာလည်း ကောင်းသလို လွမ်းဖွယ်ရာလည်း ဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို အနှစ်ချုပ်လိုက်ရင် […]