[အခန်း ၁၅] “ခင်ဗျားတို့ကို.အခုလို မသေမပျောက်ဘဲ ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ဗျာ . . စခန်းထဲမှာ.ဗိုလ်ယူစိန်တို့.သခင်ဗစီတို့လည်း ခင်ဗျားကို စောင့်နေကြတယ်” ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကိုင်ထားသော ရဲဘော်ကျော်သောင်းက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်။ နီနီရိန်ကို ထွေးပွေ့ထားသော ကြည်ကြည်၏ ပုခုံးကို မောင်ရိန်က ဖက်ထားလိုက်သည်။ ကျောက်နီမော်ရှိ သားဖွားဆရာမ မသန်းသန်းဆွေ၏ အိမ်တွင် မထင်မှတ်ဘဲ ခြောက်လခန့်သောင်တင်ပြီးသည့်နောက် မော် ၃ စခန်းသို့ သူတို့ရောက်လာကြပေပြီ။ စခန်းအဝင်အဝတွင်ပင် အမျိုးသမီးအဖွဲ့များက သူတို့ကို ထွက်ကြိုကြ၏။ ချိုင်းထောက်ဖြင့် ကျွမ်းကျင်စွာလမ်းလျှောက်လာသော မိုးကြည်က ရှေ့ဆုံးက။ “ဒေါ်လေးကြည်ရယ် . . . အော့က္လော့ဝပ်ကို ဝင်စီးပြီဆိုကတည်းက သမီး တစ်ညမှ အိပ်လို့မပျော်ဘူး . . . တော်ပါသေးရဲ့ . . . ဒါ […]

[အခန်း ၁၄] လှိုင်းတို့သည် ကြမ်းတစ်ချည်၊ ငြိမ့်တစ်လှည့်။ အော့က္လော့ဝပ်မှ အထက်ဘက် ကျောက်နီမော်ရွာဆီသို့ မျဉ်းဖြောင့်အတိုင်း ဆန်တက်လာသော စက်လှေတစ်စီး။ အော့က္လော့ဝပ်ရွာအောက်ပိုင်းတောတန်းကြီးထဲတွင် တိုက်ပွဲများဖြစ်ပွားနေကြစဉ် အော့က္လော့ဝပ်ရွာ ဘုန်းတော်ကြီးမှ မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည်တို့ကို စက်လှေတစ်စီးဖြင့် ဘေးကင်းလုံခြုံသည့် ကျောက်နီမော်ရွာဆီသို့ ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောက်နီမော်သည် စက်လှေဆိပ်ရှိသည့် တံငါရွာကြီးဖြစ်ပြီး ထားဝယ်မြို့မှ ၃၉ မိုင်အကွာတွင် တည်ရှိသည်။ ထားဝယ်ဒေသ မည်သည့်နေရာသို့မဆို ရေကြောင်းဖြင့် ကူးသန်းသွားနိုင်သည့်အနေအထားရှိ၏။ အော့က္လော့ဝပ်ရွာမှ ရေလမ်းအတိုင်း မြောက်ဘက်သို့ ကျောက်ဝပ်ပြင်တစ်ရွာကျော် ခရီးသာခြားသည်။ တံငါရွာဖြစ်သဖြင့် ကုန်သည်များအဝင်အထွက်များပြီး စက်လှေအဝင်အထွက်များသဖြင့် မျက်နှာစိမ်းများ ရောက်ရှိလည်း အထူးအဆန်းဖြစ်မနေ။ ထိုအားသာချက်များကြောင့် အော့က္လော့ဝပ်ဘုန်းတော်ကြီးက ကျောက်နီမော်သို့ ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်းပင်။ “ခဏလေးပါ . . . ကြည် . . . […]

[အခန်း ၁၁] ထိုနေ့မှ စတင်ပြီး နှစ်ပတ်ကျော်သည်အထိ မောင်ရိန် ပေါ်မလာပါ။ “သူ့တာဝန်က အနီးအနားရွာတွေက ပါတီထောက်ခံတဲ့ ရွာသူရွာသားတွေနဲ့ချိတ်ဆက်ပြီး သတင်းတွေ ထောက်လှမ်းဖို့လေ . . . ယူဂျီပေါ့ . . . ဒါကြောင့် သူက စခန်းမှာ ကြာကြာမနေတာ” ကြည်ကြည် မေးသည့်အခါ မဟိုက ထိုနှယ့်ရှင်းပြသည်။ မိုးကြည်ကမူ လူမတွေ့ရသော်လည်း အခြောက်အခြမ်းလေးများ၊ ငါးပိကောင်လေးများကို အခြားလူများနှင့် ကြည်ကြည့်ထံ ပို့ပေးတတ်သည်။ ၁၉၅၈ စက်တင်ဘာ ၃၀ ရက်နေ့။ မုတ်သုံမိုးက သစ်တောအုပ်အတွင်း သဲသဲမဲမဲရွာနေ၏။ ဝါးခမောက်ဆောင်းထားသော လူနှစ်ယောက် စောဖျားစခန်းကုန်းပေါ်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် လမ်းလျှောက်လာသည်။ “ရဲဘော်မောင်ရိန် . . . ဘာများ ထူးလို့လဲ” ဆေး‌ပေါ့လိပ်ကိုယ်စီဖွာရင်း ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ […]

[အခန်း ၁၀] “ဖထီး…ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” မောင်ရိန်က အလန့်တကြားဖြင့် မေးလိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင် အနောက်ဘက်မှ ရိုင်ဖယ်သေနတ်၊ ဓားရှည်များ ကိုင်ထားသည့် လူတစ်စုထွက်လာသည်။ “ရဲဘော်သူရိန်….ဘေးမသီရန်မခဘဲ အခုလို ပြန်တွေ့ရတာ..ဝမ်းသာသဗျာ” မောင်ရိန်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်သူက ထားဝယ်ခရိုင် စစ်ရေးဒုတိယတာဝန်ခံ ကိုတင်ထွန်း။ တပ်နီလူငယ်များက ကြည်ကြည့်ကို ဝန်းရံလိုက်ကြသည်။ “ကဲ..မဘီတို့..သူ့ကို ကြိုးတုတ်လိုက်ကြပါ” စတင်းဂန်းကို လွယ်ထားသည့် အမျိုးသမီးရဲဘော်နှစ်ဦး ထွက်လာပြီး ကြည်ကြည်၏ လက်ကို ကြိုးတုပ်လိုက်ကြ၏။ “ဘာတွေဖြစ်နေကြတာတုန်းဗျ..သူက ရဲဘော် မရီရီရဲ့ ညီမပါ..သူ့တူမကို လာရှာတာပါဗျာ..ကျွန်တော်အာမခံပါတယ်…ဒီအတိုင်းလည်း စခန်းကို သူလိုက်မှာပါ” ကိုတင်ထွန်းက မောင်ရိန်၏ ပုခုံးကို ဖက်လိုက်၏။ “ရဲဘော်က . . . ဖထီးတဲမှာပဲ ပိတ်မိနေသော သတင်းတွေအဆက်ပြတ်သွားတယ်ထင်တယ် . . . ဒီမိန်းမက စစ်တပ်က […]

[အခန်း ၉] ၁၈၂၄ စက်တင်ဘာလ ၈ ရက်။ ဗိုလ်မှူးကြီး မိုင်းလ် ဦးဆောင်သော တိုက်သင်္ဘောများ၊ အမြောက်တင်လှေကြီးများပါဝင်သည့် ဗြိတိသျှရေကြောင်းချီတပ်ကြီးသည် ထားဝယ်ဆိပ်ကမ်းနှင့် အနီးဆုံးနေရာသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သည့် ရှစ်ရက်ကတည်းက ထားဝယ်မြစ်ဝသို့ ရောက်နေသော ဗြိတိသျှရေတပ်ကို မြို့ဝန်ဦးရွှေလုတ်၏ လှေတပ်များက ခုခံတိုက်ခိုက်ခဲ့ကြ၏။ သို့သော်ငြား..လက်နက်အင်အားချင်းမှာ ကွာခြားလွန်းနေသည်။ ထားဝယ်စစ်သားများ၏ အလောင်းများမှာ ရေပြင်တွင် ပေါလောမျောလျက်။ မြို့ဝန်ဦးရွှေလုတ်မှာ တရွေ့ရွေ့နီးကပ်လာနေသော ဗြိတိသျှရေတပ်သင်္ဘောများကို မှန်ပြောင်းဖြင့် ကြည့်ရှုလိုက်သည်။ “မောင်ယာစိ . . . စစ်ကဲတွေရော၊ ဆိပ်ကမ်းစောင့်တပ်တွေကိုပါ အမိန့်ပေးစမ်း . . . မြို့ရိုးတွင်းကနေ ဝင်ရောက်ခုခံကြမယ်လို့” ဦးရွှေလုတ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဝေါယာဉ်ဖြင့် မြို့ရိုးထဲသို့ ပြန်ဝင်သွား၏။ ထို့နောက် စစ်ကဲများခြံရံလျက် မြို့ရိုးတံတိုင်းပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။ “ရေဝန်နှင့် […]