အခန်း(၁၉) အေးစက်စက်သေနတ်ပြောင်းဝ ၏ အထိအတွေ့ကို ကြေးမုံ၏ နားထင်မှ ခံစားလိုက်ရသည်။ ကြေးမုံ၏ ဘယ်ဘက်လက်တို့ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ “ကျွန်တော့်ကို ကြောက်အောင် မလုပ်ပါနဲ့လား..ဗိုလ်မှူးကြီး” ကြေးမုံစကားကြောင့် မျက်မှန်ကြီးက ဟက်ခနဲ ရယ်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော်က ကြောက်လာပြီဆို အဲ့ဒီအကြောက်တရားကို ဒီလောကမှာ မရှိအောင် ဖယ်ထုတ်တတ်တယ်” မျက်မှန်ကြီးက ပစ္စတိုသေနတ်ကို ကြေးမုံရှေ့ စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ “ဟုတ်ပါပြီ..လူမိုက်ကြီးရဲ့….ငါတို့ မင်းအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိပါတယ်…မင်း မသိသေးတဲ့ မင်းအကြောင်းက အစ သိတယ်” ကြေးမုံက မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။ “ငါက စီအိုင်အေမှာ ထောက်လှမ်းရေးသင်တန်းတက်ခဲ့ဖူးတယ်..ရန်သူဖြစ်လာနိုင်ချေရှိတဲ့လူတွေရဲ့ ပုံစံ ဆက်ဆံရေးမျိုးကို ကြိုတွက်ချက်နိုင်တဲ့ သံတမန်ခန့်မှန်းမှုမျိုးကို ငါသင်ခဲ့ရတယ်..မင်းကို ခေါ်လာခဲ့တဲ့ စံဘတို့နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ငါ့စိတ်ထဲမှာ အန္တရာယ်အနံ့တစ်ခုခုရနေတယ်.. စံဘဟာငါခေါ်တဲ့ အစည်းအဝေးကို လာမတက်ပဲ ထွန်းရင်တစ်ယောက်တည်းလွှတ်လိုက်တယ်…ဒါ ငါနဲ့ […]

အခန်း(၁၈) “ရှာဖွေရေးလည်းလွတ်ပါစေ..အဖမ်းအစီးလည်းကင်းပါစေ..‌စျေးပိုလေးလည်းရပါစေ..သွားလမ်းသာ လာလမ်းဖြောင့်ပါစေ” တောင်းရမ်းစားသောက်သူအဘွားအို၏ အသံက မုတ္တမဘူတာကြီးထဲ ပျံ့လွင့်နေသည်။ မကြာမီ ရထားထွက်တော့မည့် ဂလိုင်ခေါက်သံထွက်ပေါ်လာပြီး ဘူတာကြီးက ရုတ်ချည်းဆူညံသွားသဖြင့် အဖွားအို၏ အသံပင် ပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။ စင်္ကြန်ပလက်ဖောင်းတံခါးများ ကို ဘူတာရုံဝန်ထမ်းများက ပိတ်လိုက်ကြသည်။ မီးစိမ်းပြီ။ အလံချိုးပြီ။ ရန်ကုန်သို့ စုန်မည့် ရထားထွက်တော့မည်။ တနည်းအားဖြင့် မှောင်ခိုကုန်အပြည့်ပါသည့် ရထားကြီး။ ရထားက ဥသြဆွဲပြီ။ မုတ္တမဘူတာမှ အထွက်တွင် ရထားက အရှိန်ရစပြုလာ၏။ ရထားအတက်အဆင်းအပေါက်များ၊ ပြတင်းပေါက်များမှ လူအများကိုယ်တစ်ပိုင်းထွက်လာကြသည်။ “လိုင်းဂီယာဆွဲပြီးတာနဲ့ ခေါင်မိုးပေါ်တက်ရှောင်နော်…ရှေ့ဘူတာမှာ စစ်ဆေးရေးရှိတယ်…မင်းတို့မျက်ခွက်တွေ မြင်တာနဲ့ သေချာပေါက်စစ်မှာပဲ” သတိပေးအော်ဟစ်လိုက်သူက မှတ်ကြီး (ခေါ်) နိုင်ကိုဝင်း။ စံသိန်း၏ တပည့်။ မုတ္တမ – မော်လမြိုင် ရထားကို မုပ္ပလင်ဘူတာအထိ အပိုင်စားရသော တွဲပိုင်လူမိုက်။ တော်လှန်ရေးကောင်စီအစိုးရလက်ထက် […]

အခန်း(၁၇) “ထွန်းရင် မင်းစိတ်ကို ခဏလျော့ထား‌နော်” ကုန်းမြင့်သာ နိုင်ငံ‌တော်ဧည့်ရိပ်သာ၏ ဘေးဘက်ရှိ အခန်းသို့ ဝင်ခါနီးတွင် စံဘက ခပ်တိုးတိုးသတိပေးလိုက်သည်။ သူတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် တပ်ထိန်းအရာရှိနှစ်ဦးရှိနေ၏။ ထွန်းရင်က လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည်။ “အခုချိန် တခုခုလုပ်လည်း ငါတို့ပဲ သေမှာနော်..ဟေ့ကောင်..လျော့ထား.လျော့ထား” အခန်းဝသို့ ရောက်သောအခါ တပ်ထိန်းတစ်ဦးက အထဲသို့ ဝင်ရန် ညွှန်ပြပြီး အပြင်မှာ နေရစ်ခဲ့သည်။ အထဲတွင် စီးကရက်ဖွာနေသောလူတစ်ယောက်။ အရပ်ခြောက်ပေကျော်ခန့်၊ မျက်မှန်အထူကြီးနှင့်။ တိုက်ပုံအင်္ကျီနှင့် ပုဆိုးကို သေသေသပ်သပ်ဝတ်ထားသည်။ “ကဲ..လာထိုင်ကြ” သုံးဦးသား ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ “နံပါတ်ဝမ်းကြီးက ညနေပိုင်း ဒီမှာ ဧည့်ခံပွဲတစ်ခုလုပ်စရာရှိတယ်..အဲ့ဒါကြောင့် လုံခြုံရေးအရ ငါလုပ်စရာရှိတာတွေ ရှိလို့ ဒီကို ကြိုရောက်နေတာမို့ မင်းတို့ကို ဒီပဲ ချိန်းလိုက်ရတာ..အေး..မင်းတို့လည်း ရောက်ဖူးတာပေါ့ကွာ” စံဘက ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြလိုက်သည်။ […]

အခန်း(၁၆) ဆရာသိန်း၏ အိမ်ရှေ့သို့ ကားတစ်စီးဆိုက်လာသည်။ စံဘနှင့် ထွန်းရင်။ “ကောင်လေးတွေကို လာပြန်ခေါ်ကြတာလား” ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်ကာ သတင်းစာဖတ်နေသည့် ဆရာသိန်းက လှမ်းမေးလိုက်သည်။ “သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်မှန်ကြီးက တွေ့ချင်လို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်..ဆရာသိန်း” ကြေးမုံနှင့် ဧရာ တို့ မျက်နှာများ ရွှင်လန်းသွားကြသည်။ စိန်ဓါးမြှောင်ခေါ် ဆရာသိန်းကမူ မျက်နှာကို ခပ်ထန်ထန်ထားလိုက်၏။ “ဒီကလေးနှစ်ယောက်က မျက်မှန်ကြီးနဲ့ တွေ့ဖို့ လိုအပ်လို့လား..သူတို့ ကိစ္စပြီးပြီဆို တွေ့စရာလိုလို့လားကွာ” “လိုလို့ပေါ့..ဆရာသိန်း” “မင်းတို့ သေချာစဥ်းစားပြီးပြီလား” စံဘကခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဆရာသိန်းက ကွမ်းအစ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ “စံဘနဲ့ ထွန်းရင်…မင်းတို့ ကို ငါ့ဆီရောက်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်နဲ့ ငါ ပေးတွေ့စရာရှိတယ်” ထွန်းရင်ရော စံဘပါ ဆရာသိန်းကို မျက်မှောင်ကြုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ “ကဲ..ကောင်လေးနှစ်ယောက်…အောက်ဆင်းပြီး‌စောင့်နေကြ…ငါတို့ ပြောစရာရှိလို့” ကြေးမုံနှင့် ဧရာတို့က အောက်ထပ်သို့ […]