[အခန်း ၁၇] ယခင်က နီနီရိန်နှင့် စခန်းမှကလေးများ ဆင်းဆော့နေကျ စခန်းအနောက်မှ လျှိုမြောင်ကြီး။ အပေါ်စီးမှ ကြည့်လျှင် မတ်စောက်သော ကျောက်ဆောင်များ၊ သစ်ပင်အုပ်အုပ်များသာမြင်နေရသည်။ သစ်ပင်အုပ်များကြား လူတစ်ယောက်စာ ခက်ခက်ခဲခဲဆင်းရသော လမ်းကလေးလည်းရှိ၏။ ယခုတော့ သူတို့အတွက် ထိုနေရာသည် သေနတ်ကျည်ဆန်များကြားမှ ပုန်းခိုပြေးလွှားရာ။ အပေါ်ဘက်စခန်းဆီမှ ပစ်ခတ်သံများ၊ အော်ဟစ်ဆဲဆိုသံများ ကြားနေရ၏။ “ဒေါ်လေးဟို . . . အနောက်ဘက်မှာ လဲကျန်ခဲ့တာ . . . နီနီတွေ့လိုက်တယ် . . . မမမိုးကြည်” စခန်းအောက်ဘက် ချောင်းရိုးလေးရှိရာသို့ ပြေးနေသော မိုးကြည်မှာ နီနီရိန်စကားကြောင့် အနောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်၏။ လျှိုအဆင်းလမ်းတစ်နေရာတွင် လဲကျကျန်ရစ်‌သော ကိုယ်ဝန်ဆောင် မဟို။ “နီနီ . . . […]

[အခန်း ၁၆] “ရဲဘော်မောင်ရိန် ခေါ် သူရိန် မြေအောက်ထောက်လှမ်းရေးတာဝန်ခံ၊ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ(ထားဝယ်ခရိုင်) ဖက်ဆစ်အရင်းရှင်စနစ်ဆိုးကို ခုခံတွန်းလှန်ဖြိုဖျက်နေသည့် ငါတို့၏ တော်လှန်ရေးကြီးအတွက် သင့်အသက်နှင့် ခန္ဓာကို.ပေးဆပ်ခဲ့မှုအား၊ တော်လှန်သော ပါတီ၊ တော်လှန်သော ပြည်သူ့တပ်မတော်သားများနှင့် တော်လှန်သော ပြည်သူအပေါင်းက မမေ့မလျော့ ဂုဏ်ပြုအပ်ပါသည်။ သင့်အား ငါတို့ အလေးနီပြုပါ၏ ။ ပုံ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ(တနင်္သာရီတိုင်း)” ဗိုလ်ယူစိန် ၏ စာဖတ်ပြသံ အဆုံး အားလုံး တိတ်ဆိတ်နေကြ၏။ “မကြည်ကြည်ဆွေရော” မဟို၏ အသံကခပ်တိုးတိုး။ “သူ ဒီအခမ်းအနားကို မတက်ဘူးလို့..သခင်ဗစီကို သတင်းပို့ထားပြီးသားတဲ့…မနက်အစောကြီးကတည်းက အာဏာနီ အမျိုးသမီးစခန်းကို သွားတဲ့ အဖွဲ့နဲ့ ပါသွားတယ်” နီနီရိန်ကို ပုဆိုးတစ်ထည်ဖြင့် စလွယ်သိုင်းချီပိုးထားသော မိုးကြည်က ခပ်တိုးတိုးပင် ပြန်ဖြေသည်။ …………………………………………….. ၁၉၆၈ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလ။ […]

[အခန်း ၁၅] “ခင်ဗျားတို့ကို.အခုလို မသေမပျောက်ဘဲ ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ဗျာ . . စခန်းထဲမှာ.ဗိုလ်ယူစိန်တို့.သခင်ဗစီတို့လည်း ခင်ဗျားကို စောင့်နေကြတယ်” ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကိုင်ထားသော ရဲဘော်ကျော်သောင်းက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်။ နီနီရိန်ကို ထွေးပွေ့ထားသော ကြည်ကြည်၏ ပုခုံးကို မောင်ရိန်က ဖက်ထားလိုက်သည်။ ကျောက်နီမော်ရှိ သားဖွားဆရာမ မသန်းသန်းဆွေ၏ အိမ်တွင် မထင်မှတ်ဘဲ ခြောက်လခန့်သောင်တင်ပြီးသည့်နောက် မော် ၃ စခန်းသို့ သူတို့ရောက်လာကြပေပြီ။ စခန်းအဝင်အဝတွင်ပင် အမျိုးသမီးအဖွဲ့များက သူတို့ကို ထွက်ကြိုကြ၏။ ချိုင်းထောက်ဖြင့် ကျွမ်းကျင်စွာလမ်းလျှောက်လာသော မိုးကြည်က ရှေ့ဆုံးက။ “ဒေါ်လေးကြည်ရယ် . . . အော့က္လော့ဝပ်ကို ဝင်စီးပြီဆိုကတည်းက သမီး တစ်ညမှ အိပ်လို့မပျော်ဘူး . . . တော်ပါသေးရဲ့ . . . ဒါ […]

[အခန်း ၁၄] လှိုင်းတို့သည် ကြမ်းတစ်ချည်၊ ငြိမ့်တစ်လှည့်။ အော့က္လော့ဝပ်မှ အထက်ဘက် ကျောက်နီမော်ရွာဆီသို့ မျဉ်းဖြောင့်အတိုင်း ဆန်တက်လာသော စက်လှေတစ်စီး။ အော့က္လော့ဝပ်ရွာအောက်ပိုင်းတောတန်းကြီးထဲတွင် တိုက်ပွဲများဖြစ်ပွားနေကြစဉ် အော့က္လော့ဝပ်ရွာ ဘုန်းတော်ကြီးမှ မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည်တို့ကို စက်လှေတစ်စီးဖြင့် ဘေးကင်းလုံခြုံသည့် ကျောက်နီမော်ရွာဆီသို့ ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောက်နီမော်သည် စက်လှေဆိပ်ရှိသည့် တံငါရွာကြီးဖြစ်ပြီး ထားဝယ်မြို့မှ ၃၉ မိုင်အကွာတွင် တည်ရှိသည်။ ထားဝယ်ဒေသ မည်သည့်နေရာသို့မဆို ရေကြောင်းဖြင့် ကူးသန်းသွားနိုင်သည့်အနေအထားရှိ၏။ အော့က္လော့ဝပ်ရွာမှ ရေလမ်းအတိုင်း မြောက်ဘက်သို့ ကျောက်ဝပ်ပြင်တစ်ရွာကျော် ခရီးသာခြားသည်။ တံငါရွာဖြစ်သဖြင့် ကုန်သည်များအဝင်အထွက်များပြီး စက်လှေအဝင်အထွက်များသဖြင့် မျက်နှာစိမ်းများ ရောက်ရှိလည်း အထူးအဆန်းဖြစ်မနေ။ ထိုအားသာချက်များကြောင့် အော့က္လော့ဝပ်ဘုန်းတော်ကြီးက ကျောက်နီမော်သို့ ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်းပင်။ “ခဏလေးပါ . . . ကြည် . . . […]

[အခန်း ၁၁] ထိုနေ့မှ စတင်ပြီး နှစ်ပတ်ကျော်သည်အထိ မောင်ရိန် ပေါ်မလာပါ။ “သူ့တာဝန်က အနီးအနားရွာတွေက ပါတီထောက်ခံတဲ့ ရွာသူရွာသားတွေနဲ့ချိတ်ဆက်ပြီး သတင်းတွေ ထောက်လှမ်းဖို့လေ . . . ယူဂျီပေါ့ . . . ဒါကြောင့် သူက စခန်းမှာ ကြာကြာမနေတာ” ကြည်ကြည် မေးသည့်အခါ မဟိုက ထိုနှယ့်ရှင်းပြသည်။ မိုးကြည်ကမူ လူမတွေ့ရသော်လည်း အခြောက်အခြမ်းလေးများ၊ ငါးပိကောင်လေးများကို အခြားလူများနှင့် ကြည်ကြည့်ထံ ပို့ပေးတတ်သည်။ ၁၉၅၈ စက်တင်ဘာ ၃၀ ရက်နေ့။ မုတ်သုံမိုးက သစ်တောအုပ်အတွင်း သဲသဲမဲမဲရွာနေ၏။ ဝါးခမောက်ဆောင်းထားသော လူနှစ်ယောက် စောဖျားစခန်းကုန်းပေါ်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် လမ်းလျှောက်လာသည်။ “ရဲဘော်မောင်ရိန် . . . ဘာများ ထူးလို့လဲ” ဆေး‌ပေါ့လိပ်ကိုယ်စီဖွာရင်း ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ […]