အခန်း(၂၃) “ဗိုလ်မှူးကြီးကတော့ အတော်စိတ်ဆိုးနေတယ်…ကျောင်းသားတွေက ဆူဖို့ပူဖို့လုပ်နေရတဲ့အထဲ မြို့လယ်ခေါင်မှာ ဒီလိုရိုက်ပွဲသတ်ပွဲတွေဖြစ်နေတာမျိုးကို သူလုံးဝလက်မခံဘူးတဲ့..မင်းဒါလေးတောင် နိုင်အောင်မထိန်းနိုင်ဘူးလား..မိုးကျော်” စစ်သုံးဂျစ်ကားပေါ်တွင် ထိုင်နေသော ဗိုလ်မှူးဘိုနီ ၏ လေသံက တင်းမာလှသည်။ “စိန်ဂေါ်လီ လမ်းသရဲလေးတွေပါ..ကျွန်တော်ရှင်းပါ့မယ်” “အခု ပါတီဘက်က ကိုတင်ဝင်းညို တို့ကလည်း ဒီပြဿနာကို အတော်လေး ပြောဆိုနေကြတယ်…လမ်းသရဲတွေကို အပြတ်ရှင်းပစ်ဖို့ သူတို့ဆွေးနွေးနေကြတယ်…လမ်းသရဲတွေကို ပြည်သူက သတ်ရင် အရေးမယူဘူးတို့ဘာတို့တောင် ပြောနေကြပြီ.. ငါတို့ကိုင်တွယ်တာ ညံ့လို့ သူတို့ဝင်ပါရတယ်ဆိုတဲ့သဘောမျိုးပေါ့ကွာ..အဘိုးကြီးနားကို ဒီသတင်းရောက်သွားရင်..ဗိုလ်မှူးကြီးလည်းအပြောအဆိုခံရမှာ…အဲ့ဒီကျ..မင်းလည်းသွားပြီသာမှတ်..ဟေ့ကောင်” “ချာတိတ်တွေပါ..ကျွန်တော် ကိုင်တွယ်ပါ့မယ်” “အေး…မင်းစောက်သုံးမကျရင် စောက်သုံးကျတဲ့ကောင်ကို ငါတို့ သုံးရလိမ့်မယ်..ပြီးတော့.လမ်းသရဲတွေရော..မင်းဖာဂေါင်းတွေကိုလည်း လမ်းပေါ်မှာ လားလား လားလား မမြင်ချင်တော့ဘူး..ဟုတ်ပြီလား” ဂျစ်ကားက စက်နှိုးကာ ဝေါခနဲ မောင်းထွက်သွား၏။ မိုးကျော် နဘေးနားသို့ အီဆာနှင့် အီဆတ်တို့ ရောက်လာကြသည်။ “မင်းတို့ ကြားတယ်မဟုတ်လား…စောက်ဗိုလ်စုတ်က ငါ့ကို […]

အခန်း(၂၂) ငန်းနက် က သူ့ရှေ့မှ လူငယ်နှစ်ဦးကို သေချာစိုက်ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက် သူ့လက်ထဲမှ စာကို နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ဖတ်လိုက်၏။ “လှမောင်သားဆိုတာ မင်းဖြစ်ရမယ်…ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား” ဧရာကို လက်ညိုးထိုးလိုက်သည်။ ဧရာက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ “အေး…ငါတို့ အထက်ဘက်မှာ အလုပ်တွေလုပ်ခဲ့တုန်းက.မင်းအဖေ နဲ့ အမေက သိပ်အတွဲညီခဲ့တာကွ….အေးလေ.. အကိုကြီးက မင်းတို့ကို ကူညီပါလို့ စာထဲမှာရေးထားတယ်…အနှင်းတို့လှမောင်တို့ သားဆိုတော့ သူ မရေးလည်း ငါက ကူညီရမှာပါပဲ..ဒါနဲ့ မင်းဘေးက တစ်ယောက်က” “ကြေးမုံလို့ ခေါ်ပါတယ်…ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းပါ” “အေး…ငါ့သမီးယုမော် လှမ်းပြောထားလို့ ကြေးမုံဘာကောင်ဆိုတာ ငါသိထားပါတယ်..အင်း.. မင်းတို့ ဒီနယ်မြေမှာ မှောင်ခိုလမ်းကြောင်းသစ်ချချင်တယ်ဆိုတော့..ဘာတွေများသယ်မှာလဲ” “ခေတ်ပေါ်အဝတ်အစားနဲ့ ဖက်ရှင်ပစ္စည်းတွေပါ..နေကာမျက်မှန်တို့ သားရေဂျာကင်တို့ ဘောင်းဘီတို့” ငန်းနက်က မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။ “အထည်လိပ်တို့ စားသောက်ကုန်တို့ က ပိုမြတ်တာမဟုတ်ဘူးလား” ကြေးမုံက ပြုံးလိုက်သည်။ […]

အခန်း(၂၁) စားပွဲပေါ်တင်လိုက်သော ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကြောင့် ကိုစံသိန်း ခန္ဓာကိုယ်က အနည်းငယ်မတ်သွားသည်။ “မင်း ငါ့ဆီက ဘာလိုချင်ပြန်ပြီတုန်း..ကြေးမုံရာ” ကိုစံသိန်း အသံက စိတ်ပျက်လက်ပျက်။ ကြေးမုံက ပြုံးလိုက်သည်။ “သြော်..ဘာမှ မလိုချင်ပါဘူး..ကိုစံသိန်းကြီးရဲ့….ကျွန်တော်နဲ့အတူ အလုပ်အတူတွဲလုပ်ပါလားလို့ လာကမ်းလှမ်းတာပါ” ကိုစံသိန်းက သက်ပြင်းချသည်။ “အေးပါကွာ..မင်းခေတ်ပဲ..ပြော..ဘယ်လိုလုပ်ချင်တာလဲ” “ကျွန်တော် လုပ်ငန်းထပ်ချဲ့မယ်..ကိုစံသိန်း..မော်လမြိုင်ကနေ တဆင့် ပစ္စည်းတင်ရတာ..အမြတ်က တဝက်လောက် ကွာနေတာလည်း သိတယ်…ဒီတော့ ယိုးဒယားနယ်စပ်အထိ ချဲ့မယ်” “အင်း..အဲ့ဒီလမ်းကြောကတော့ သူပုန်တွေကိုင်တာကွ…ငါတို့ကြောမဟုတ်ဘူး…သူ့ကုန်သည်နဲ့ သူ..လမ်းကြောင်းကြေးရှင်းပြီးသွားနေကြတာ..မပိုင်ပဲဝင်ရင် ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးတာပဲ” “အင်းပါ..ဒါတွေ ကျွန်တော်သိပြီးသားပါ…အခုဟာက ဒီ ရထားလိုင်းမှာပဲ…ခင်ဗျားနဲ့ ကျွန်တော် ပူးပေါင်းလိုက်ကြမယ်လေ..ပူးပေါင်းတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း ခင်ဗျားလုပ်နေကျ လမ်းကြောင်း ကို ခင်ဗျားလုပ်ပါ..အင်း..ကျွန်တော်တို့လမ်းကြောင်းပစ္စည်းတွေကိုတော့ ခင်ဗျားအဖွဲ့တွေက ဝင်ကြည့်ပေးပေါ့…ဒီမှာ ဘိုပြား နဲ့ ကျွန်တော့် ကောင်လေးနှစ်ကောင်က ခင်ဗျားနဲ့အတူ လုပ်ကြကိုင်ကြလိမ့်မယ်..ဟိုဘက်ကမှာ ကျွန်တော် လမ်းကြောင်းဖောက်နိုင်ပြီဆိုရင်လည်း..ခင်ဗျား အခုကုန်သည်တွေဆီ […]