နောက်ဆုံးဆိုတာ လူ့အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းတွေအတွက်ဆိုရင်တော့ ကောင်းပါတယ်။ နောက်ဆုံးပေါ် (Latest) ဆိုတဲ့ စကားလုံးက လူ့အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းအတွက်တော့ အရင်ထက်ပိုကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်ပဲပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လူတစ်ယောက်အတွက်ဆိုရင်တော့ နောက်ဆုံးဆိုတဲ့ စကားလုံးကတော့ မကောင်းတဲ့အဓိပ္ပာယ်ပါပဲ။ လူတစ်ယောက်အတွက် အသက်ရှင်ဖို့ နောက်ဆုံးလို့ သိလိုက်ရတဲ့အချိန် ဘာလုပ်မယ်ထင်ပါသလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်က ကိုယ့်နဖူးကို သေနတ်နဲ့ချိန်ထားတဲ့အချိန်။ နောက်ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်ဆန်ဆန် သေနတ်နဲ့ချိန်ထားပြီး ကိုယ့်သေကျင်းကိုကိုယ်တူးခိုင်းတဲ့အချိန်။ ကြိုးမိန့်ကျပြီးတဲ့ သူကို ကြိုးပေးဖို့ ကြိုးကွင်းစွပ်လိုက်တဲ့ အချိန်။ ဆေးထိုးသတ်မယ့်သူတစ်ယောက်ကို ဆေးသွင်းဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့အချိန်။ လျှပ်စစ်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ သတ်ဖို့လုပ်နေတဲ့အချိန်။ ဒါမှမဟုတ် ဆရာဝန်က ဘယ်လောက်ပဲ အသက်ရှင် ရတော့မယ်လို့ ပြောတဲ့အချိန်။ အဲဒီလိုမျိုးကြုံခဲ့ရင် တည်တည် ငြိမ်ဖြစ်ဖို့ဆိုတာတော့ မလွယ်လောက်ဘူးထင်ပါတယ်။ ပထမတော့ သွေးရူး သွေးတန်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမယ်။ ဆို့နင့် […]

အဖိုး၊ အဖွား၊ လူကြီးသူမတွေကို တစ်ခုခု ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးတိုင်း ကျန်းမာ ပါစေ၊ ချမ်းသာပါစေဆိုပြီး အမြဲတမ်း ဆုပေးပါတယ်။ တကယ်တော့ အဲဒီဆု ကို လူကြီးတွေက တိုက်ရိုက်ပေးနိုင်တာ မဟုတ်လို့ ဆုတောင်းပေးတယ်ပြောရင် ပိုမှန်မယ်ထင်တယ်။ အဲဒီလို ဆုပေးသံကြားတိုင်း စိတ်ကြည်နူးမိတာတော့ အမှန်။ တကယ်ကို ပီတိဖြစ်ရပါတယ်။ အခု ကပ်ဘေးကြီးကြုံချိန်မှာတော့ လူကြီးသူမတွေ ဆုပေးနေကျ ကပ်ကြီး သုံးပါးကို ကျော်လွှားနိုင်ပါစေဆိုတဲ့ ဆုတောင်းစကားဟာ အလကားမဟုတ် ဘူးဆိုတာ ပိုသိလာခဲ့တယ်။ အနာမျိုး ၉၆ ပါး ကင်းဝေးပါစေ ဆိုတာကိုတော့ Update လုပ်ရတော့မယ်ထင်တယ်။ အခုက အနာမျိုး ၉၆ ပါး ကတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုနောက်ပိုင်း ရောဂါအသစ်တွေက တစ်နှစ်ကို အနည်းဆုံး တစ်မျိုးလောက် ပုံမှန်တိုးလာနေတာ မဟုတ်လား။ […]

ဒီညက တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညမို့ လရောင်က ထိန်ထိန်သာနေလိုက်တာ။ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညမှာ သာတဲ့လဟာ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ အကြီးဆုံး အသာဆုံးလို့ ပြောစမှတ်ပြုကြတယ် မဟုတ်လား။ အခုလည်း ရွှန်းရွှန်းပပနဲ့ မြင်ရသူစိတ် နှလုံးကြည်လင်လာအောင် သာနိုင်စွမ်း လှပါတယ်။ ထိန်ထိန်သာနေတဲ့ လမင်းကြီးကို ဟိုတစ်ဆုပ်၊ ဒီတစ်ဆုပ် ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ဖြူလွလွတိမ်တိုက်တွေက ဝန်းရံထားလေရဲ့။ ကောင်းကင်က သဘာဝပန်းချီကားကို အချိန်အတော်ကြာ သတိလက် လွတ်ငေးကြည့်နေမိပြီးမှ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ပြန်သတိထားမိတော့တယ်။ အိမ်ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက်မှာ ပေါက်နေတဲ့ သစ်ပင်၊ ပန်းပင်တွေပေါ်ကို ပက်ဖျန်းထားတဲ့ လရောင်လေးက ကြည်လင်ချမ်းမြမှု ကို ခံစားသက်ဝင်စေပြန်ပါတယ်။ သစ်ရွက်တွေပေါ်က တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လဲ့လဲ့လေးဖြစ်နေတဲ့ လရောင်ကို ငေးနေချိန်မှာပဲ ဆောင်းလေက ဖြန်းကနဲ တစ်ချက်ဝေ့လိုက်တော့ စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒီနေရာ၊ ဒီဝန်းကျင်မှာ သန့်ရှင်း လတ်ဆတ်တဲ့လေကို ရှူခွင့်ရနေတာတွေ၊ […]

အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ်ရတဲ့ ရွေးကောက်ပွဲကြီးလည်း ကျင်းပပြီးသွားခဲ့ပြီ။ ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ဒေသအတွက် အလုပ်အကျွေး ပြုနိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်တဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေကို မဲထည့် ခဲ့ပြီးပြီ။ မင်စွန်းနေတဲ့ လက်သန်းကို ငေးကြည့်ရင်း မဲပေးတဲ့နေ့ကို ပြန်လည် မြင်ယောင်နေမိတယ်။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ခြောက်ပေအကွာ နေရာချထားတာမို့ တန်းစီစောင့်ဆိုင်းနေကြတဲ့ ရှည်မျောမျော လူအုပ်ကြီးတွေ။ သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ ထက်သန်တက် ကြွမှုနဲ့အတူ မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည် တွေ ယှက်သန်းလို့။ သူတို့ဘာတွေကို မျှော်လင့်နေကြပါသလဲ။ ဒီရွေးကောက်ပွဲဟာ သူတို့ရဲ့ စီးပွားရေး၊ ကျန်းမာရေး၊ ပညာရေး စတဲ့ အခြေခံလိုအပ်ချက် အဖုံဖုံကို ဖြည့်ဆည်း ပေးနိုင်မယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်နဲ့များလား။ ဒါမှမဟုတ် ဒီမိုကရေစီ၊ ဖက်ဒရယ် ပြည်ထောင်စု၊ ခြေဥပြင်ဆင်ရေး၊ စစ်မှန်တဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးရရှိဖို့ စတဲ့ စတဲ့ တစ်သီ တစ်တန်းကြီးသော […]

တစ်နေ့က ထားဝယ်သား အဆိုတော်လည်းဖြစ်တဲ့ မိတ်ဆွေက ဖုန်းဆက်လာပါတယ်။ တိုင်းရင်းသားပန်းခြံထဲက သစ်ပင်ကြီးတွေကို ခုတ်လှဲနေတာ မြင်လို့မကောင်းလို့ လာကြည့်ပါဦး ဆိုပြီး ခေါ်ပါတယ်။ ဖုန်းထဲမှာ ကြားရတဲ့ သူ့အသံက စိတ်ထိခိုက်နေပုံပါပဲ။ ပန်းခြံကို ရောက်သွားတော့လည်း တကယ့်စိတ်ထိခိုက်ဖွယ်ရာမြင်ကွင်းကို တွေ့ရပါတယ်။ သစ်ခုတ်အလုပ်သမားတွေနဲ့ လက်ကိုင်လွှစက်တို့ရဲ့ လက်ချက်နဲ့ အပင်ကြီးတွေဟာ တုံးလုံးပတ်လက် လဲကျနေပါ ပြီ။ တချို့အပင်တွေဆိုရင် သားသတ် ဆိုင်က အသားတစ်တွေလို အပိုင်းပိုင်း အပြတ်ပြတ် ခုတ်ထစ်ဖြတ်တောက်ပြီးသွားကြပါပြီ။ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားတဲ့ ကွင်းပြင်မှာ အေးမြတဲ့အရိပ်တွေ ပျောက်ဆုံးသွား ပြီဖြစ်သလို မြို့ရဲ့ကျန်းမာရေးအတွက် အရေးပါတဲ့ အဆုတ်တွေပျက်စီးသွားသလိုမျိုးလည်း ခံစားရပါတယ်။ အဲဒီလိုမလုပ်ဖို့အတွက် တားမြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေက ကျွန်တော်တို့မှာ ရှိမနေပါဘူး။ ရှိနေခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် နောက်ကျသွားခဲ့ပါပြီ။ ခုတ်လှဲပြီးသွား ပြီဖြစ်လို့ ဘယ်လိုလူကမှ ပြန်ပြီး ထောင်မတ် ရှင်သန်လာအောင် […]

အမှတ် (၁၀၆)၊ အော်စတင်လမ်း၊ ဝိတိုရိယတောင်ရပ်၊ ဝယ်လင်တန်မြို့။အိမ်နောက်ဧည့်ခန်းဆောင် မှန်ပြတင်းမှကြည့်သော် မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းများကို ကျွန်တော် အမြဲလိုလို ငေးကြည့်ဖြစ်ပါသည်။ ပြတင်းမှန်၏ တူရူ တောင်ကုန်းမြင့်တွင်ရှိသော ဝိတိုရိယတက္ကသိုလ်၊ ကယ်ဘန်း ပရဝုဏ်ရှိ အဆောက်အအုံကြီးများ၊ ဘရွတ်ကလင်း လေရဟတ်ဟု သိကြပြီး လက်တံကြီးများ အမြဲအလုပ်ရှုပ် လျက်ရှိတတ်သည့် လျှပ်စစ်ထုတ်လေရဟတ်ကြီး၊ အဆောက်အအုံများအကြား သီးခြားထိုးထွက်လျက်ရှိသော စစ်ပွဲမှတ်တရ အဆောက်အအုံ ကြီးနှင့် များစွာသော ရောင်စုံ အိမ်ခေါင်မိုးများ၊ အဆောက်အအုံများ၊ ဝယ်လင်တန်၏ လေပြင်းကြောင့် တရစပ် ပုံပြောင်း ရွေ့လျားနေသော တိမ်များနှင့် အနှောင်အဖွဲ့ကင်းကင်းနှင့် လွတ်လပ်စွာ လိုရာကို ပျံသန်းနေကြသော ငှက်များ။ သည်မြင်ကွင်းများသည် ကျွန်တော် မြင်နေကျမြင်ကွင်းများပင်။ သို့သော် မကြာမီ သည်မြင်ကွင်းများသည် ကျွန်တော်၏ အတိတ်၌ ရေးရေးသာ ပေါ်တော့မည့် […]

စက်ဘီးသည် ကတ္တရာလမ်းတစ်လျှောက် မှန်မှန်ကလေးပြေးနေပါသည်။ ဘေးဘီအား ကြည့်လိုက်လျှင် တောင်စွယ်တောင်တန်းများ၊ တောအုပ်များကို မြင်နေရ၏။ ထိုအရာများ၏ သည်ဘက်ဆီမှာမူ မြေကွက်လပ်များ။ အားလုံးသည် တရိပ်ရိပ်နှင့် ကျွန်တော့်နောက်ဘက်ဆီသို့ ပြေးလွှားနေကြသည်။ ချောင်းနားဆီသို့ ရောက်လာသောအခါ ဓနိပင်တန်းများကိုလည်း တွေ့ရပြန်သည်။ ချောင်းပေါ်တွင် ဖြန့်ခင်းထားသည့် ကွန်ကရစ်တံတားအား ကျော်ဖြတ် လိုက်ပြီးသောအခါ မြို့အဝင်ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့ရသည်။ ရှေ့သို့ မျှော်ကြည့်လိုက်လျှင် လမ်း၏တစ်ဘက်တစ်ချက်တွင် ထန်းပင်အစီအရီကိုလည်း တွေ့ရ၏။ မြင်ကွင်းများသည် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရှိနေသည်ကိုတွေ့ရသည့်အခါ စိတ်ချမ်းမြေ့မှုအား ခံစားရပေသော်လည်း သဘာဝတရားကြီးအနေနှင့် ကျွန်တော်တို့လူသားများအပေါ်၌ မည်ကဲ့သို့ သဘောထားများ ရှိနေမည်နည်းဟူ၍ တွေးမိလိုက်လျှင် စိတ်ခံစားမှုသည် အုံ့မှိုင်း၍ သွား၏။ မြို့ထဲသို့ ဝင်တော့မည်ဖြစ်၍ စက်ဘီးကို လမ်းဘေးတွင် ရပ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ နှာခေါင်းစည်းကို ဆွဲထုတ် လိုက်ပါသည်။ ပြီးလျှင် […]