ဖိုးကြာရိုးတစ်ယောက်ဖြင့် စာမရေး ဖြစ်တာကြာပါသော်ကောရယ်လို့များ မေးကြလိမ့်မယ်ထင်ရဲ့။ ကိုဗစ်ကြောင့် စိတ်လက်ကလေး သိပ်မကြည်တာရယ်နဲ့ လောကီရေးရာများကြောင့်မရေးဖြစ်တာပါပဲ။ အခုလည်း ရေးချင်စိတ်ကလေး များပေါ်လာပေတဲ့ အမြင်မတော်တာ လေးများကို ပြောရပြုရတဲ့ဟာမျိုး ရေးချင်နေလေတော့ စာရှုသူတွေ စာဖတ်ပြီး အကြည်ဓာတ်ကလေးများ ပျောက်သွား မှာကိုလည်းစိုးပါရဲ့။ သည်းခံ၍သာ ဖတ်တော်မူပါ။ ကိုဗစ်နှောင့်လို့ အရင်ကလိုဟိုဟို သည်သည် မသွားရတော့လည်း ကျန်းမာ ရေးအကြောင်းပြ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ညနေတိုင်း ပုံမှန်လမ်းလျှောက်ဖြစ်နေမိ တာပ။ အိမ်ကအလုပ်လုပ် (Work from home) ဆိုတာကလည်း လွယ်မယောင်နဲ့ ခက်တယ်။ ကွန်ပျူတာနဲ့ မျက်နှာ တချိန်လုံး ညားနေရတဲ့အဖြစ်မျိုးမို့ အညောင်းအညာမိတာလည်းရှိ၊ ကြိုက်တဲ့အချိန် အလုပ်လုပ်လို့ရတယ်ဆိုပေသိ တချိန်လုံး ထိုင်နေမိတာကလည်း တစ်ရက်လည်းမဟုတ် နှစ်ရက်လည်းမဟုတ်။ ကြာလာတော့ ကျန်းမာရေး ထိမှာစိုးရ သမို့ ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာ […]

အချိန်ကာလရဲ့ ရွေ့လျားပြောင်းလဲမှုဟာ နာရီလက်တံတွေနဲ့အတူ တအိအိနဲ့ ရှေ့ကိုတွန်းရွေ့သွားစမြဲ။ အခုလည်း မတည်မြဲမှုနိယာမအတိုင်း သက္ကရာဇ် အသစ်ဖြစ်တဲ့ ၂၀၂၁ ကိုရောက်လာခဲ့ပြန်ပြီ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုရဲ့အစကို သမင်လည်ပြန် ငေးကြည့်ယင်း မတူကွဲပြားတဲ့ လူနေမှုဘဝပုံစံတွေကို ပြန်လည် တွေးဆနေမိတယ်။ အခုလက်ရှိ လူနေမှု ပုံစံဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကနဲ့ များစွာ ကွာခြားသွားတာပါလားလို့ တိတ်တဆိတ် အံ့သြမိရင်း လက်ထဲက စမတ်ဖုန်းကို ငေးကြည့်မိပြန်တယ်။ အိုင်တီခေတ်ရောက်ပြီလို့ ကြွေးကြော်ခဲ့ကြတဲ့အတိုင်း စမတ်ဖုန်းတွေ ကိုယ်စီနဲ့။ ဖုန်းလေးတစ်လုံးသာရှိရင် ဘာမဆို သိနိုင်တွေ့နိုင်တဲ့ အနေအထားမှာ စမတ်ဖုန်းဟာ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်လို့ နေရှာတယ်။ စမတ်ဖုန်းလေးမှ မကိုင်ရင်၊ ဖေ့ဘုတ်လေးမှ မသုံးရင် လူရာမဝင် လူစဉ်မမီတဲ့ အနေအထား ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ချိန်က ငွေကြေး တတ်နိုင်သူတွေလောက်သာ သုံးနိုင်တဲ့၊ […]

ဘာလိုလိုနဲ့ ကျွန်းစုမြို့နယ်မှာ ကျွန်တော် တာဝန်ကျနေတာ ဒီလတစ် ဆယ့်ငါးရက်‌နေ့ဆိုရင် တစ်ဆယ့်ငါးလ တိတိ ရှိသွားပါပြီ။ မြိတ်-ကျွန်းစု ပြေးဆွဲနေတဲ့ အမြန်ယာဉ်ကို စီးခဲ့ရတာကလည်း အကြိမ်ရေ မြောက်မြားစွာပေါ့။ ဒီလို အမြန်ယာဉ်စီးရင်းနဲ့ ရလာခဲ့တာတွေကလည်း မနည်းဘူးဗျ။ အတွေ့အကြုံသစ်တွေ၊ ဗဟုသုတတွေ၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်တွေ၊ ချီးကျူးဖွယ်တွေ စသဖြင့်ပေါ့။ မြိတ်-ကျွန်းစု အမြန်ယာဉ်အကြောင်းပြောရင် ခရီးသည်တွေက မပါလို့ မဖြစ်သလို တစ်ဆယ့်နှစ်ရာသီ ပိတ်ရက်မဲ့ ပြေးလွှားလှုပ်ရှားနေတဲ့ ဈေးသည် တွေကိုလည်း ချန်ထားလို့ မဖြစ်ပါဘူး။ သူတို့ဆီမှာ အလှကလေးတွေပါပါတယ်။ တိုင်းရင်းဆေးရောင်းတဲ့သူ၊ စာအုပ် ရောင်းတဲ့သူ၊ အသီးအနှံရောင်းတဲ့သူ၊ ထမင်းကြုတ် ဟင်းထုပ်ရောင်းတဲ့သူ၊ အအေးဘူးရောင်းတဲ့သူ အစရှိသဖြင့်ပေါ့။ ဝပ်ကျင်းသေးသေးလေးထဲမှာ အချင်းချင်း တိုးဝှေ့ကြရင်း ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် အသံတစာစာနဲ့ ရုန်းကန်နေကြတဲ့ သူတို့ လေးတွေကို ကျွန်တော် […]