ဒေါ်ထွန်းရီက စိတ်မရှည်တဲ့လေသံ ပေါက်လာပြီ။ “သူ့ကြောင်လေး ရှာပေးလိုက်ကြပါဦး။ လူကဖြင့် ဘယ်မှာနေပြီး ဘယ်လိုစားရမယ် မသိရတဲ့ကြားထဲ ကြောင်ကိစ္စက တမှောင့်” မီးလောင်ပြာကျသွားပြီဖြစ်တဲ့ အိမ်တွေကြားထဲ အသုံးပြုလို့ရနိုင်သေးတဲ့ ပစ္စည်းပစ္စယများကျန်သေးလား လိုက်ရှာ‌နေရင်း ဒေါ်ထွန်းရီက သူ့မြေးမလေးမာန်မဲလိုက်တာပါ။ အဖွားရဲ့ မာန်မဲသံကြောင့် သူ့မြေးမလေးကတော့ ငိုမဲ့မဲ့။ တစ်မနက်လုံးရှာပြီးပေမယ့် သူ့ကြောင်လေးအစနပင်မတွေ့ရသေး။ ကြောင်လေးနဲ့အတူ ခွေးလေးမနီပါပျောက်နေတာပါ။ “မီးမီးကြောင်နာမည်က နွန်ကိုင်း။ ဖေဖေမှည့် ပေးထားတာ” လို့ပြောပြီး အသက် ၈ နှစ်အရွယ် မခင်နီလာအောင် မျက်နှာပြုံးရိပ်သန်းလာပါတယ်။ ထားဝယ်စကား “နွန်”ဆိုတာက အစ်ကို လို့အဓိပ္ပါယ်ရပါတယ်။ လမ်းလျှောက်ရင် ကိုယ်လုံးလေးကိုင်းနေလို့ ကိုင်း။ နွန်ကိုင်း။ မြန်မာလိုဘာသာပြန်ရင် ကိုကိုင်း။ ဒါမှမဟုတ် မောင်ကိုင်း။ သူ့ကြောင်လေးက မြို့ကြီးပြကြီးတွေက အိမ်မွေးကြောင်တွေလို ဈေးကြီးပေးပြီး ဝယ်ထားတာမဟုတ်။ လည်ဆွဲခြူလေးလည်းမရှိ။ အမွေးပွပွ […]

နတ်မိမယ်လေးဦးက ထားဝယ်မြို့သစ်လမ်းကြားတစ်ခုအတွင်း ပန်းရောင်ခြယ်ထားသည့် ခြေတံရှည်အိမ်အရှေ့ ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်အောက်တွင် ကျော့ကျော့မော့မော့ ထိုင်နေသည်။ မြို့သစ် ၄ လမ်းနှင့် ၆ လမ်းကြားရှိ အဆိုပါအိမ်အရှေ့ ဝါညစ်ညစ်မီးရောင်အောက်တွင် မိတ်ကပ်အဖွေးသားဖြင့် ထိုင်နေသည့် နတ်မိမယ် ၄ ဦးက အိမ်အဝင်လမ်းထိပ်ကို လည်တမျှော်မျှော်ပင်။ မီးကမ်း၊ မစံပယ်၊ မနွယ်၊ မနီလာ ဟု အမည်ရသည့် နတ်မိမယ် ၄ ဦးထဲတွင် သရက်ချောင်းမြို့နယ် —ရွာ ဇာတိ မီးကမ်းက အသက် ၁၆ နှစ်ကျော်ရုံလေးသာရှိပြီး အငယ်ဆုံး။ ကျန်သုံးဦးကတော့ နှစ်ဆယ်ကျော် သုံးဆယ်ပတ်လည် အရွယ်များ။ သူတို့ကိုမူ အသက် ၄၅ နှစ်အရွယ် ရဲတပ်ကြပ်ကြီးတစ်ဦး၏ဇနီးဖြစ်သူ မသီတာက ဂေါင်းအဖြစ် ထိန်းချုပ်ထားသည်။ သူတို့လေးယောက်တွင် ဖောက်သည်အများဆုံးရသူက မစံပယ်ဖြစ်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် […]

ညနေမှောင်ရီပျိုးပြအချိန်။ နေအိမ်ခြံဝင်းများအရှေ့တွင် ဖယောင်းတိုင်မီးများ အလျိုလျိုပေါ်လာကြသည်။ အချို့က စားပွဲပုဖြင့် ကျကျနနထွန်း၏။ အချို့က သစ်ဆွေးပြား၊ အချို့က ထင်းချောင်းပေါ်၊ အချို့က အုတ်နီခဲ‌ပေါ် တွင်ထွန်းညှိကြသည်။ အမွှေးနံသာတိုင် ထည့်လိုက ထည့်ကြသူလည်းရှိ၏။ ဖယောင်းတိုင်မှာ သုံးတိုင်ထက် လျော့လည်းမလျော့ ပိုလည်းမပိုကြပေ။ အိမ်ခြံဝင်း၏ အပြင်ဖက်တွင်သာ ထွန်းရမည်ဟု သတ်မှတ်ထားဟန်တူသည်။ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်၊ သုံးလေးရက် ဆက်တိုက်ထွန်းကြသည်။ ပြီးလျှင်ပျောက်သွားသည်။ နောက်ပြန်ထွန်းကြပြန်သည်။ ထိုသို့ဖြင့် သံသရာလည်နေကြပေသည်။ သီတင်းကျွတ် မီးထွန်းချိန်လည်းမဟုတ်ဘဲ ရွာလုံးကျွတ်နီးပါး ထွန်းနေကြသည်ဖြစ်ရာ ထူးဆန်းနေသဖြင့် စိတ်ဝင်စားမိသည်။ မည်သည့်အတွက်နည်းဟု စပ်စုချင်လာသည်။ သို့သော် မီးထွန်းနေသူများထဲတွင် ရင်းနှီးသူများ၊ မျက်မှန်းတန်းမိသူများမတွေ့သဖြင့် မေးစမ်းကြည့်ရန် တွန့်ဆုတ်နေသည်။ သည်နေရာ၊ သည်ဒေသတွင် မေးမြန်းစပ်စုသည်ကို မလိုလားကြ။ အထူးသဖြင့် လူစိမ်းတစ်ယောက်က မေးလား၊ မြန်းလား […]

နှစ်သစ်ကူးတော့မယ့်ညဟာ ပျော်စရာကောင်းလား၊ မကောင်းဘူးလား။ မပြောတတ်ဘူး။ ဘာလို့ဆို လှပခြင်းရဲ့ အခြားတစ်ဖက်မှာ အရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်မှုကလည်း ဒင်္ဂါးတစ်စေ့ရဲ့ မျက်နှာနှစ်ဖက်လို တွဲကပ်နေလို့ပါပဲ။ ငြိမ်းအေးသာယာခြင်းက တစ်ဖက်၊ စစ်မီးတောက်တွေက တစ်ဖက်။ အဲဒီဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်ကို တွဲဆက်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ညဟာ ပြည့်စုံသွားတယ်လို့ ဆိုရမလိုပါပဲ။ ကျနော်ဟာ ကုန်ဆုံးတော့မှာဖြစ်တဲ့ နှစ်ဟောင်းရဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်တွေကို ခံစားနေမိတယ်။ နှစ်ဟောင်းဟာ ကျနော့်ရင်ဘက်ထဲကနေ တစ်စက္ကန့်ချင်း၊ တစ်စက္ကန့်ချင်း ထွက်ခွာလို့နေတယ်။ ဘူတာရုံကနေ ရထားအိုကြီး တဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်ခွာသွားပုံမျိုးနဲ့တော့ သိပ်ပြီး မတူလှပါဘူး။ ရထားအိုကြီးကတော့ ဒီဘူတာကနေ ထွက်သွားပြီးတဲ့အခါ နောက်ထပ်ဘူတာတစ်ခုကို ရောက်မယ်။ နှစ်ဟောင်းကတော့ ကျနော်တို့ဆီကနေ ထွက်ခွာပြီးတဲ့အခါ ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်ကို ရောက်သွားတယ်ရယ်လို့ မပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါဟာ နှမြောစရာလည်း ကောင်းသလို လွမ်းဖွယ်ရာလည်း ဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို အနှစ်ချုပ်လိုက်ရင် […]

သတိထားမိတဲ့ အချိန်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်က လာနေတဲ့ ယာဉ်တွေက ဘယ်ညာ ဘက်ခြားသွားပြီ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် နိစ္စဓူ၀ ရက်စွဲတွေမှာ နေညိုရင် အိမ်တော့ ပြန်ကြရတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အခုညနေ အိမ်ပြန်ချိန်တွေကတော့ ခြားနားနေတယ်။ ဆည်းဆာသန်းနေတဲ့ တောင်တန်းတွေ နောက်မှာ ပင်လယ်ကြီး အရင်လို မရှိတော့ဘူး။ ပြန်နေကြ အိမ်မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါဟာ နော်စတဲဂျာ။  ဟိုမဝေးတဲ့ ကာလအပိုင်းအခြား တစ်ခုက နင်းခဲ့ဖူးတဲ့ သဲမွမွလေး၊ လှိုင်းသံဆူဆူလေး ဖြစ်တယ်။ တိုးလေမှာ ယိမ်းထိုးနေတဲ့ သီဟိုဠ်ရွက် စိမ်းစိမ်းလေးတွေ ဖြစ်တယ်။ အဲဒီလေ၊ အဲဒီသဲ၊ အဲဒီ လှိုင်းသံ တိတိကျကျ ကို အဲဒီတုန်းက အနာဂတ်စိတ်ကူးအတိုင်း ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်တော့ဘူးဆိုတဲ့ ခံစားမှုပေါ့။ နော်စတဲဂျာဆိုတာ အိမ်ဆိုတဲ့ ခံစားမှုအမှတ်အသားပါတယ်။ အတိတ်စက္ကန့်တွေကို […]