ခပ်သော့သော့ဧပြီမိုးက ကလူကျီစယ်လိုက်တော့ ပျိုပျိုအိုအို ပိတောက်ပင်တွေထက် ရွှေဝါရောင်ပန်းပိတောက်တို့ တစ်ကျော့ပြန်တောက်ပလာပြန်ပြီ။ လေယူရာယိမ်းနေကြတဲ့ ပန်းပိတောက်တို့ရဲ့ ညှို့ငင်ရာဆီ ပျားပိတုန်းတို့ စုပြုံရောက်လာကြသလို ဆယ်ကျော်သက်လူပျိုပေါက်လေးတွေကလည်း အဖွဲ့လိုက်ရောက်ချလာကြပြီး သူ့ထက်ငါပြိုင် အလှဆုံးအခက်ကို ရအောင်ခူးနေကြတဲ့ မြင်ကွင်းက ကြည်နူးစရာအတိ။ အပျိုမလေး‌တွေရဲ့ဆံနွယ်ကြား ဖြည်းညင်းစွာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း လိုက်ပါနေတဲ့ ရွှေဝါရောင်ပိတောက်ပန်းကို မြင်ရပြန်တော့လည်း အမြင်တင့်လို့နေပြန်ပါတယ်။ ထားဝယ်ဟာ ဒီနှစ်မိုးအဝင်စောတော့ ပိတောက်ပွင့်တာလည်းစောတယ်။ သင်္ကြန်ရဲ့အလှတရားတွေကို စောစောခံစားခွင့်ရခဲ့တယ်။ ရိုးရှင်းလှတဲ့ ဒီအလှတရားတွေကြားမှာ သင်္ကြန်ရဲ့ အနှစ်သာရကို နစ်မြုပ်မှေးမှိန်စေတဲ့ အရိပ်တစ်ခု လွှမ်းမိုးခံထားရတာကတော့ ကြေကွဲဝမ်းနည်းစရာပါပဲ။ ကလေးတွေမှာ သင်္ကြန်အခါဆို‌ပေမယ့် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ပျော်ခွင့်မရကြ။ သင်္ကြန်နားနီးပြီဆို တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုတော့ ဘေးဆိုးကြုံရတတ်စမြဲ။ လူ့ပြည်ဆင်းလာတဲ့ သိကြားမင်းကများ လူသားတွေကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဒီ‌ဘေးဒုက္ခမျိုးစုံ သယ်လာသလား အောက်မေ့ရတယ်။ အခုလည်း သင်္ကြန်းနားနီးခါမှ ငလျင်တဲ့။ […]

စာရင်းကရှည်၏။ ကြည့်၍ မဆုံးနိုင်အောင်ပင်ဖြစ်သည်။ နာမည်အချို့မှာ ရင်းနှီးနေသော်လည်း အချို့မှာ ခပ်စိမ်းစိမ်း။ ကိုယ်ကျင်လည်ခဲ့ဖူးရာ ရပ်ဝန်းက စာရင်းကို ရွေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ကိုယ့်ဒေသကလေး ခပ်ငယ်ငယ်မှာပင် ပျောက်ဆုံးနေသူပေါင်း မနည်း။ လူစုံ၊ အသက်အရွယ်အစုံ။ အလုပ်အကိုင်နယ်ပယ်အစုံ။ ကိုယ့်အသိထဲ ဘယ်သူတွေပါသလဲ။ စိုးထိတ်စိတ်ကလေးဖြင့် နာမည်တွေကို ရှာကြည့်မိသည်။ မထင်မှတ်ထားသော နာမည်များ။ မထင်မှတ်ထားသော သူများ။ ရုတ်တရက် သဘာဝ မကျစရာ မေးခွန်းတွေ ထွက်လို့လာသည်။ နာမည်တလုံးကို ဖတ်လိုက်။ ထိုသူ့အကြောင်းစဉ်းစားမိလိုက်။ နောက်နာမည်တခုကိုဖတ်လိုက်။ နောက်တယောက်အကြောင်းခေါင်းထဲဝင်လာလိုက်နှင့်။ တွေး၍ မဆုံးသော အမေးများထွက်လာသည်။ လူပျောက် စာရင်းထဲ အုပ်စုနှစ်ခုထွက်လာသည်။ သေဆုံး၊ ဖမ်းဆီးခံရ၊ အိမ်မှတိတ်တဆိတ်ထွက်သွား၊ ပြန်မလာ အစရှိသည့် အကြောင်းရင်းစုံဖြင့် ပျောက်ဆုံးနေသူများ။ နောက်ထပ်အုပ်စုကတော့ ခပ်ဆန်းဆန်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် မပျောက်။ အသက်လည်းမသေသေး။ […]

“ဆင်း” ဆိုင်ကယ်သမားက အော်လိုက်တော့ ဆိုင်ကယ်နောက်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျနော်ဟာ ဘာမှန်းညာမှန်းမသိဘဲ ဆင်းလိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်သမားရဲ့အသံဟာ ခပ်ဆတ်ဆတ်။ “အဲဒီခြုံထဲကို ဝင်” အဝေးပြေးလမ်းမရဲ့ နံဘေးဟာ သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေနဲ့ ပိတ်ဖုံးလို့။ လူတစ်ကိုယ်စာလောက် ပွင့်နေတဲ့ အပေါက်ကနေ ခြုံထဲကို တိုးဝင်လိုက်တယ်။ လူသွားလမ်းကလေးဟာ မြက်ရိုင်းတွေကြားထဲမှာ ကျနော်ကို စောင့်ကြိုနေပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်သမားလည်း ပြန်ပြီး မောင်းထွက်သွားပြီ။ ဆိုင်ကယ်သမားဟာ ဘာဆိုဘာမှ မပြောပြခဲ့ဘူး။ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကိုလည်း မညွှန်ကြားခဲ့ဘူး။ ဒီတော့လည်း ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပဲ လမ်းကလေးအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ စိုက်ခင်းတွေ၊ ဝါးတောတွေ၊ ရာဘာခြံတွေကို ဖြတ်လာခဲ့ပေမဲ့ ဘယ်ကိုသွားနေမှန်းလည်း ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သိမနေပါဘူး။ လူသံသူသံတွေလည်း တိတ်ဆိတ်။ ထင်လိုက်တာက ဒီလမ်းအတိုင်း လျှောက်သွားရင် အဆုံးမှာ ကားလမ်းမကို ပြန်တွေ့လိမ့်မယ်၊ အဲဒီမှာ ဆိုင်ကယ်သမားက စောင့်နေလိမ့်မယ်၊ အဲဒီလိုတွေးမိတာ။ […]

“ညည လပြည့်ညဖိုးရွှေလက ဝင်းပပလရောင်အောက်မှာ ပျော်ရွှင်လို့တို့တွေ ကစားကြစို့” လမ်းဘေးမှာရပ်ထားတဲ့ သုံးဘီးကားတစ်စီးပေါ်က ကလေးတွေရဲ့ သောသောညံညံ စာကျက်သံတွေ။ စစ်ရှောင်ရင်း စာကျက်နေကြရရှာတဲ့ ဒီနိုင်ငံက ကလေးလေးတွေရဲ့ဘဝကို ဘယ်ဘုရားရှင်ကများ ကယ်တင်လေမလဲ။ ဟိုးခပ်ဝေးဝေးမှာတော့ ကောင်းကင်ဆီ ထိုးဖောက်တက်‌နေတဲ့ ရောင်စုံအလင်းတန်းကြီးတစ်ခု။ မပီကလာပီကလာနဲ့ သုံးနှစ်သားက‌လေးက အဲဒီအလင်းတန်းကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြီး စာကျက်နေရင်းကနေ လှမ်းမေးရှာတယ်။ “အဲဒါဘာလဲ မေမေ” ထားဝယ်မြို့ပေါ်က ဘာ‌သာရေးပွဲတော်တစ်ခုကျင်းပနေတဲ့နေရာက ထွက်ပေါ်လာနေတဲ့ အဲဒီအလင်းတန်းအကြောင်း သူ့အမေဟာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြမနေတော့ပါ။ ကလေးတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့တဲ့။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်ပါတယ်။ ဒီနေရာကလူတွေ အသက်လုပြေးနေရတဲ့အချိန် မြို့ပေါ်မှာ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေအကြောင်း ရှင်းပြရင်လည်း သုံးနှစ်စွန်းစွန်းကလေးက နားလည်မှာ မဟုတ်တဲ့အပြင် သူ့အတွက်ပိုပြီးတောင် ရှုပ်ထွေးသွားနိုင်သေးတယ်မဟုတ်လား။ မန်ဂျန်ရှားအရွက်တွေကြားက လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ဖိုးလမင်းဖက်ကို လက်ညှိုးညွှန်ရင်း သူ့အမေဟာ ကလေးတွေကိုချော့သိပ်နေရှာတယ်။ “ဖိုးဖိုးလထဲ […]

တိတ်ဆိတ်တဲ့ညအလယ်။ ခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့ သုသာန် တစပြင်လေလား ထင်ရတဲ့ အိမ်ငယ်လေးတစ်လုံးက အိမ်တံခါးပေါက်။ ကျွန်တော်တို့ရောက်သွားတဲ့အခါ အသင့်ပါလာတဲ့ လက်နှိပ်ဓာတ်မီးနဲ့ အိမ်တံခါးကို ထိုးကြည့်လိုက်တယ်။ ပွင့်လျက်သား အိမ်တံခါးပေါက်ဟာ မရှိတော့တဲ့သူတစ်ယောက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်နေသလိုမျိုး။ ညီလေးရေ . . . ။ အောက်တိုဘာလ ၁၆ ရက်မှာ စစ်မိစ္ဆာ စစ်ကောင်စီတပ်တွေက သူ့ကိုဖမ်းသွားခဲ့တာပါ။ သူအဖမ်းခံလိုက်ရတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတဲ့အချိန် မသိစိတ်က ဘာလို့များ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေသလဲလို့ ကိုယ့်စိတ်ကိုပြန်မေးပြီး သူ့အမေရှိရာ ထွက်လာခဲ့တာပါ။ သားပျောက်လို့ သောကပင်လယ်ဝေနေရှာတဲ့ မိခင်တစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်တို့တတွေ အားပေးနှစ်သိမ့်ခဲ့ကြရတယ်။ တကယ်တမ်းကျတော့ ကိုယ်မဖြစ်စေချင်တဲ့အရာကို ငြင်းဆန်ပြီး အကောင်းဆုံးကို မျှော်လင့်နေခဲ့ကြတာ။ “အန်တီရေ… သိပ်လည်းစိတ်မပူပါနဲ့။ သူ့မှာဘာအပြစ်မှမရှိတာ စစ်ဆေးမေးမြန်းပြီးရင် ပြန်လွတ်လာမှာပါ။ ကျွန်တော်တို့လည်း သူ့သတင်းကို တောက်လျှောက် စုံစမ်းနေပါမယ်” […]