တိုင်းအတွင်း ကျေးရွာပေါင်း ရာချီရှိသည့် ပင်လယ်ရွာကလေးများမှာ လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုနီးပါးကစပြီး အရင်လိုမဟုတ်တော့။ ဆားငန်ဓာတ်ပါပြီး သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်သည့် ပင်လယ်လေကို သူတို့ ရှူရှိုက်နေခဲ့သည်မှာ ဟိုး ရှေးပဝေသဏီကတည်းက ဖြစ်သည်။ ယခုမူ ပင်လယ်ပြင်ကိုယ်တိုင်ကမူ မူးယစ် ဆေး၏ သားကောင်ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ ပင်လယ်မှလာသော လေလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ထက် မြင်းဆေး သို့မဟုတ် ရာဘခေါ် WY နှင့် အခြားသောမူးယစ်ဆေးတို့မှ ထွက်လာသည့် အငွေ့အသက်ကိုသာ ရှူရှိုက်ရန် အားထုတ်နေကြသူများက မနည်းမနော။ အထူးသဖြင့် လူငယ်ထုအတွင်း ထိုသို့ဖြစ်လာသည်မှာ ကြောက်ခမန်းလိလိဖြစ်သည်။ ပို၍ စိုးရိမ်ဖွယ်ရာဖြစ်နေသည်မှာ တစ်နိုင်ငံလုံးတွင် လူဦးရေ ထောင်ဂဏန်းမျှသာကျန်ရှိသော ပင်လယ်ပျော် မော်ကင်း ဆလုံလူမျိုးများ၏ အသိုက်အဝန်းတွင်ပါ မူးယစ်ဆေးက ပျံ့နှံ့လာခြင်း ဖြစ်သည်။ “လူမျိုးပြုန်းတော့ မလောက်အောင်ကို ဒီမူးယစ်ဆေးက တော်တော်လေးကို ဖောင်းပွနေပါပြီ” […]

ကျောင်းဖွင့်ရာသီဖြစ်ပေမဲ့ ဟိုနေရာဒီနေရာတွေမှာ ကလေးတွေ ကစားနေကြတာကို တွေ့နိုင်ပါတယ်။ ဒါဟာ အရင်ရှိနေကျ မြင်ကွင်းတွေနဲ့ မတူတဲ့ မြင်ကွင်းဖြစ်ပါတယ်။ထားဝယ်မြို့၊ ကရပ်ပြင်ရပ်ကွက် ရှင်ကြီးအိမ်နားက အိမ်ခြံဝင်းလေးထဲကြည့်လိုက်တော့ အသက် ၁၂ နှစ်သာသာ မိန်းကလေးငယ်လေးနှစ်ယောက် ရေတွင်းနားမှာ ကစားနေကြတာကို လှမ်းမြင်နေရပါတယ်။ အရင်နှစ်က အခုအချိန်ဆိုရင် သူတို့ဟာ ပုံမှန် ကျောင်းတက်နေကြရတာပါ။ ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ ရေမိုး မချိုးအားမီ ကျူရှင်ကို အပြေးတစ်ပိုင်းသွား ကြရသေးတဲ့သူတွေပါ။ ဒီနှစ်တော့ ကိုဗစ်-၁၉ ကမ္ဘာ့ကပ်ရောဂါကြောင့် တစ်နိုင်ငံလုံးက ကျောင်းတွေကို ပိတ်ထားရတာမို့ “အဲလိုပဲ စားလိုက် အိပ်လိုက် TV ကြည့်လိုက်၊ ကစားလိုက်ပေါ့” လို့ အဖွားဖြစ်သူက ပြောပါတယ်။ “ဖုန်းရှိတယ်ဆိုတော့ ဂိမ်းနှိပ် ကစားမယ်။ မားမားရုပ်တွေ ဝယ်ကစားမယ် အဲဒါပဲရှိတယ်” လို့ အဖွားဖြစ်သူက ဆိုပါတယ်။ […]

ရပ်ကွက်နဲ့ ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှူးအများစု ဟာ အမျိုးသားတွေပါ။ ကိုဗစ်ကပ်ဘေးကြောင့် အမျိုးသားအုပ်ချုပ်ရေးမှူးတွေ လူပင်ပန်း၊ စိတ်နွမ်းနေကြလို့ ညည်းညူနေကြတဲ့အချိန်မှာပဲ အမျိုးသမီးတစ်ဦးကတော့ လစာမရဘဲနဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး တာဝန်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့တာဝန်ယူလိုက်ပါတယ်။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေတာရယ်၊ လစာမရတာရယ်ကြောင့် မလုပ်ဖို့ သူ့မိဘတွေက တားမြစ်ပေမဲ့လည်း သူကတော့ နားမထောင်ခဲ့ပါဘူး။ “ဒီနေရာကကျွန်မနဲ့ထိုက်တန်လို့ ကျွန်မဆီ ရောက်လာတာ။ ကျွန်မဆီ ရောက်လာတဲ့တာဝန် ကျွန်မနိုင်အောင်ထမ်းမယ်” လို့ သူက ဆိုပါတယ်။ ကိုဗစ် ၁၉ ရောဂါ အချင်းချင်းမကူးရလေအောင် သူ့နာမည်အရင်းက ဒေါ်ခင်ချိုခိုင်။ ထားဝယ်ခရိုင်၊ သရက်ချောင်းမြို့နယ်က ရငဲကျေးရွာရဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးဖြစ်ပါတယ်။ ရပ်ရွာကလူတွေကတော့ လေးလေး လို့ပဲသိတာများပါတယ်။ သူ့မှာ ရပ်ရွာက ချစ်စနိုးနဲ့ ကင်ပွန်းတပ်ပေးထားတဲ့ နောက်ထပ် နာမည်ပြောင်ဘွဲ့တစ်ခုလည်း ရှိသေးတယ်။ ဇောတိက ဖွတ်မတဲ့။ ဇောတိကဖွတ်မဆိုတဲ့နာမည်က စိတ်ဝင်စားစရာပါ။ […]

ကိုဗစ်ကပ်ဘေးက လူထုလူတန်း စားအလွှာစုံရှိ နေ့စဉ်လုပ်ကိုင် စားသောက်နေသည့် ဘဝများကို ရိုက်ချိုး လိုက်သည်။ ခရီးသွားလုပ်ငန်းက အခြားစီးပွားရေးလုပ်ငန်းများထက် ပိုပြီး ထိချင်ပြင်းခဲ့သည်။ အင်္ဂလိပ်နှင့် ထိုင်းဧည့်လမ်းညွှန် တစ်ဦးဖြစ်သည့် ကိုတင်နိုင်သည် ဧည့်လမ်းညွှန်လုပ်ရင်း ခရီးသွားကုမ္ပဏီတစ်ခု တည်ထောင်နိုင်ခဲ့သည်အထိ အောင်မြင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ ယခုမူ သူက လမ်းဘေးတွင် ပလာတာရောင်းရင်း ဘဝကို ရပ်တည်နေရသည်။ ထားဝယ်မြို့ ပခုက္ကူဘုန်းတော်ကြီး ကျောင်းအနောက်ဘက် လမ်းထောင့်နေရာတွင် သူ့ဆိုင်ကို တွေ့နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ လမ်းထောင့်နေရာတွင် သူ၏ ယာယီဆိုင်ကလေးကို သေသေသပ်သပ် ဆောက်ထားပြီး တိုင်များကို အုန်းဆံကြိုးများဖြင့် ပတ်ကာ အလှဆင်ထားသည်။ “ဘယ်သူမှ (သက်ဆိုင်ရာဌာန) လည်း ထောက်ပံ့ပေးတဲ့သူမရှိဘူး။ ကိုယ့်ဘဝကိုရပ်တည်ပြီး ကိုယ့်ဟာကို ရုန်းမှရမယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ဖွင့်လိုက်တာ” ဟု ကိုတင်နိုင်က ရင်ဖွင့်သည်။ ၎င်း ဧည့်လမ်းညွှန်စလုပ်သည့် ၂၀၁၀ […]