အရင်က ခူးမယ့်သူမရှိတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက ရေအိုင်ထဲအလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ကန်စွန်းပင်လေးတွေမှာ အညွန့်ထွက်ချိန်ပင်မရတော့။

ယခင်က ယောင်လို့ပင် လမ်းဘေးကန်စွန်းခင်းနား ဖြတ်မလျှောက်တဲ့ ဒေသခံတွေမှာ အခုတော့ ဟင်းတစ်ခွက်ရဖို့ ကန်စွန်းခင်းအညွန့်ထွက်ချိန် ဦးအောင်အလုအယက် စောင့်ခူးနေကြပါတယ်။

ရပ်ကွက်ထဲက အလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ကန်စွန်းခင်းတွေမှာ လူမပြတ်သလောက် စည်ကားနေပေမဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက ဈေးတွေမှာတော့ ဝယ်သူမရှိလို့ ဈေးသည်တွေ ညည်းညူနေသံက အချိန်မလပ် ကြားနေရပါတယ်။

ဈေးတွေမှာ ဝယ်သူမရှိခြောက်ကပ်နေပြီး ရောင်းသူတွေပဲ ခြောက်ကပ်ကပ် ဈေးဘန်းတွေနဲ့အတူ ဝယ်သူကို မျှော်နေကြတာပါ။

ဈေးထဲမှာတော့ ကုန်ဈေးနှုန်းကြီးမြင့်လာတဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးလခြောက်လ ဝန်းကျင်ကစပြီး လာရောက်ဈေးဝယ်သူ လျော့နည်းသွားတယ်လို့ ဈေးသည်တွေကပြောပါတယ်။

ဈေးထဲမှ ကြက်သားသည်တစ်ဦးကလည်း ယခင်က တစ်နေ့ ကြက်သား ပိဿာ ၂၀ ကနေ ၂၅ ပိဿာအထိ ရောင်းချခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ တစ်နေ့ ၁၅ ပိဿာထက် ပိုမရောင်းချရတော့ဘူးလို့ ဆိုပါတယ်။

ငါးစိမ်းရောင်းတဲ့ အဒေါ်ကြီးကလည်း “မွန်းတည့်တဲ့အထိ ငါးကမကုန်သေးဘူးဆိုရင် ငါးရာတစ်ထောင် အရှုံးခံပြီး ရောင်းလိုက်ရတဲ့နေ့တွေ အများကြီးရှိတယ်”လို့ ညည်းပါတယ်။

ဝယ်သူနည်းလွန်းတဲ့အတွက် “လူတွေဘယ်ရောက်ကုန်ကြပြီလဲ” ဆိုပြီး ဈေးသည်တွေ အော်သံကို မကြာမကြာ ကြားနေရတယ်လို့ မြိတ်မြို့က အိမ်ရှင်မတစ်ဦးကဆိုပါတယ်။

၂၀၂၂ ခုနှစ်မှာ မြန်မာနိုင်ငံမှာ နေထိုင်သူလူဦးရေ ၂၅ သန်းဟာ ဆင်းရဲမွဲတေမှုကို ခံစားရလိမ့်မယ်လို့ ကုလသမဂ္ဂ ဖွံ့ဖြိုးမှု အစီအစဉ် (UNDP) က ခန့်မှန်းထားပါတယ်။